Rozdanie 27; rozdawał S, obie przed partią.

	♠ A105  ♥ AK  ♦ K987  ♣ A962
♠ KJ976 ♥ 1032 ♦ J43 ♣ K10		♠ Q32 ♥ Q94 ♦ Q52 ♣ J754
	♠ 84 ♥ J8765 ♦ A106 ♣ Q83

¹ jako próba ustawienia ewentualnych 3BA z na pewno nie gorszej, a być może lepszej ręki partnera

² jest pokrycie bilansowe na końcówkę, więc mało kto zdecyduje się z niej zrezygnować

A że innej dogranej niż ewentualne 3BA nie bardzo tu widać, N po prostu ją zapowie. Partner nie otworzył przecież słabymi 2♥ czy 2♦ multi, nie posiada więc w kierach sześciokartu. Ponadto pikowe zatrzymanie e-N-a to trzeci as, będzie on zatem świadom faktu, iż dzięki temu uda mu się być może odciąć obrońcę W od fort pikowych.

Nic z tego, przeciwko ostatecznym 3BA(N) broniacy E wyjdzie bowiem we wskazane przez partnera piki – i będzie to jedyny atak grę tę bezwzględnie kładący. Co gorsza, będą nawet kłopoty ze skompletowaniem ośmiu wziątek, a aby je zdobyć konieczne będzie zagranie na drugiego ♣K u W, a potem na kierowo-treflowy przymus przeciwko jego partnerowi. Obawiam się więc, że protokół rozdania absolutnie zdominują zapisy za wpadki strony NS, a setki za bez dwóch będą wyraźnie górowały na pięćdziesiątkami za jedynie bez jednej.

Zresztą nawet bez wistu w pika (tam gdzie W nie wejdzie do licytacji, choć dlaczego miałby tego nie zrobić?) zrealizowanie na linii NS kontraktu firmowego nie będzie łatwe. Otóż jeśli broniący E wyszedłby wówczas w blotkę treflową, to aby mieć szanse na sukces, rozgrywający musiałby wstawioną wówczas przez W na trzeciej ręce ♣10 przepuścić (!?). A następnie zabić asem trzecią rundę pików, oddać obrońcyE karo, a w końcu zdusić go w przymusie treflowo-karowym (i to – jak w poprzednim wypadku – krzyżowym!).

Minimaks teoretyczny: 3♥(NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (NS);

♦ – 10 (NS);

♥ – 9 (NS);

♠ – 7 (NS);

BA – 8 (NS).