Rozdanie 23; rozdawał S, obie po partii.

	♠ Q10765 ♥ A83 ♦ K6 ♣ K92
♠ A98432 ♥ QJ97 ♦ 9 ♣ Q4		♠ K ♥ 5 ♦ J1087542 ♣ J765
	♠ J ♥ K10642 ♦ AQ3 ♣ A1083

¹ co najmniej inwit (lub wręcz forsing) do końcówki z fitem kierowym, przeciwwskazaniem do trappingpasa jest pełny fit kierowy

² naturalne, na pewno ręka niebezatutowa

³ teraz jest to jedynie propozycja kontraktu

⁴ z układową ręką i singlem w pikach S wybiera jednak grę w kiery

albo:

¹ tym razem jest to decyzja/wybór ostatecznego kontraktu

albo:

¹ na szczeblu dwóch i przy przeciwnikach po partii trappingpas jest posunięciem wielce kuszącym

² wywoławcza kontra wznawiająca

albo:

¹ na szczeblu dwóch i przy przeciwnikach po partii trappingpas jest posunięciem wielce kuszącym

² wywoławcza kontra wznawiająca

³ proba ratunkowa

⁴ skoro się zrobiło A, to trzeba również zrobić B

I tak – pikowa gra strony WE powinna zostać ograniczona do pięciu lew, i to po każdym pierwszym wiście i każdej racjonalnej obronie. Znaczy to, że ewentualny 1♠(W) z kontrą zostałby położony jedynie bez dwóch, za 500 – a więc nieopłacalnie w stosunku do popartyjnej końcówki przeciwników – natomiast 2♠(W) z kontrą już bez trzech, za 800, a zatem tyle, ile trzeba. Także bez trzech, z kontrą za 800, da się położyć ewentualne 3♦(E) – aby wyegzekwować maksymalną wpadkę, konieczny będzie jednak pierwszy wist w atu albo ♥K (!), a następnie w ♦3. Generalnie chodzi bowiem o to, aby broniący odebrali na wstępie kiera (koniecznie króla! – aby później wpuszczony ewentualnie kierem – na asa – został obrońca N, posiadający odejścia pikowe – patrz niżej) oraz trzy kara, a potem S odszedł ♠W (!). Wówczas bowiem albo rozgrywający weźmie tę lewę singlowym ♠K w ręce i wcześniej czy później zacznie grać stamtąd w trefle, odda zatem cztery wziątki w tym kolorze; albo pobije ją ♠A na stole – i jeżeli zagra następnie stamtąd ♥D i wyrzuci z ręki trefla, N weźmie tę lewę na ♥A i będzie miał bezpieczne odejście ♠D albo ♠10. I w tym wypadku dojdzie zatem do bezwarunkowej wpadki bez trzech, z kontrą za 800.

Przyjrzyjmy się teraz możliwościom strony NS podczas gry własnej. Otóż przeciwko ewentualnym 3BA(N), na ogół wrzuconym bezpośrednio po 1♠ W, obrońca E zawistuje singlowym ♠K, a w drugiej lewie wyjdzie w karo (choć optymalna – ale też zupełnie nierealna – byłaby kontynuacja ♥5!?). Optymalnymi posunięciami rozgrywającego byłoby zabicie tej lewy ♦K w ręce i zagranie stamtąd ♠D albo ♠10, następnie zaś wyrobienie sobie trefli (z oddaniem jednej wziątki przeciwnikom), a w końcu zduszenie obrońcy W w prostym kierowo-pikowym przymusie. Gracz N wziąłby wówczas dziesięć lew i zapisał po swojej stronie protokołu cenne 630 punktów. Byłaby to wszakże gra mniej lub bardziej w widne karty, w rzeczywistości każdy – jak sądzę – rozgrywający postawi więc rzecz jasna na wyrobienie kierów, przy aktualnym rozkładzie tego kolor odda w nim zatem obrońcy W dwie lewy, sam zaś wyrobi sobie jedną fortę. Zrobi zatem jedynie swoje, biorąc trzy kara, dwa trefle, trzy kiery oraz pika, oponenci dostaną natomiast dwie wziątki kierowe i dwa piki.

Gwoli teoretycznej ścisłości – tylko pierwszy wist w trefla pozwoliłby e-N-owi na zdobycie lew dziesięciu bez względu już na dalsze poczynania obrony.

Wreszcie końcówka w kiery – jej zrealizowanie będzie rzecz jasna możliwe, wymagać jednak będzie od gracza S starannej rozgrywki. Powiedzmy, że przeciwko 4♥(S) obrońca W zaatakuje ♦9 – nie tyle dlatego, że jest to singleton, co z braku innych atrakcyjnych opcji. Rozgrywający weźmie pierwszą lewę ♦K (tak to przynajmniej załóżmy), po czym będzie kontynuował stamtąd pikiem, aby wyrobić sobie przebitkową linię komunikacyjną do ręki (czy też: otworzyć możliwość robienia tam przebitek). Broniący E utrzyma się więc singlowym ♠K, po czym – także przede wszystkim z braku lepszych pomysłów – powtórzy karem.W przebije i zagra ♥D. Jeżeli gracz S pobije tę lewę ♥A na stole, to w następnej będzie koniecznie musiał przebić w ręce pika. Potem wolno mu będzie (acz niekoniecznie) zgrać ♥K, dalej zaś konieczne stanie się wejście na stół ♣K (po ewentualnym zgraniu asa w tym kolorze), przebicie w ręce kolejnego pika, ściągnięcie ♣A (jeśli jeszcze nie został on zgrany) i wyjście z ręki ♦D. Jeżeli broniący W przebije tę lewę swoim ♥W, rozgrywający zrzuci ze stołu ostatniego trefla. U W pozostaną wówczas same piki (♠9 8), będzie zatem musiał zagrać w ten kolor i wyrobić w nim rozgrywającemu wziątkę w dziadku – na ♠D albo na ♠10. Jeśli natomiast ♦D nie zostanie przebita, S także zrzuci na nią ze stołu ♣9 (będzie to jego osma wziątka) i tak jak w wariancie poprzednim weźmie jeszcze dwie lewy atutowe na obustronne przebitki: na ♥8 na stole (przebijając tam trefla) oraz na ♥10 w ręce (przebijając pika, w lewie tej W będzie musiał dodać swojego ♠A).

Możliwe są oczywiście również inne warianty tak obrony, jak i rozgrywki, zawsze jednak sukces w tym rozdaniu powinien należeć do zawodnika S (rozgrywającego). Czeka jednak nań kilka pułapek – proszę na przykład przeanalizować, iż gdyby rozgrywający zagrał w drugiej lewie ♥A (albo blotką z ręki – do ♥9 od W i asa w dziadku), to już bezwarunkowo musiałby leżeć (przynajmniej po starannej, acz jak najbardziej naturalnej, tj. wcale nietrudnej grze broniących).

W protokole tego rozdania powinniśmy zatem spotkać przede wszystkim następujące wpisy: 500 (rzadko), 800 (też nieczęsto), 620 oraz 600 dla WE, od czasu do czasu znajdzie się w nim też jednak jakaś wpadkowa setka po przeciwnej stronie.

Minimaks teoretyczny: 4♥(NS), 10 lew; 620 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (NS);

♦ – 7 (NS);

♥ – 10 (NS);

♠ – 8 (NS);

BA – 9 (NS).