Rozdanie 13; rozdawał N, obie po partii.

	♠ AK4 ♥ Q1095 ♦ J2 ♣ Q762
♠ 109875 ♥ 4 ♦ K86 ♣ AK		♠ Q ♥ J8732 ♦ A9753 ♣ 109
	♠ J6 ♥ AK6 ♦ Q104 ♣ J8543

albo:

albo:

¹ jeśli – w myśli przyjętych przez parę ustaleń – kontra jest czysto wywoławcza, tj. wskazuje kartę mniej więcej taką jak aktualna

albo:

¹ jeśli – w myśli przyjętych przez parę ustaleń – kontra jest czysto wywoławcza, tj. wskazuje kartę mniej więcej taką jak aktualna

Oczywiście, niektóre z kontraktów 3♠(W) mogą już zostać skontrowane.

Generalnie – górnym pułapem możliwości obu stron jest w tym rozdaniu szczebel dwóch: na NS wychodzą 2♣, a na WE – 2♠. Gracz W na pewno te 2♠ zapowie, jeśli jednak zostaną one przelicytowane przez przeciwników 3♣, może też przyjść mu do głowy zalicytowanie jeszcze 3♠. Jeśliby bowiem partner miał w tym kolorze chociażby odrobinę lepszy fit, np. drugą damę czy chociażby dwie blotki…

Tymczasem jednak 3♣ strony NS mogłyby już zostać obłożone, doszłoby do tego przynajmniej wówczas, gdyby obrońcy zmontowali przebitkę pikową. Ale to nie byłoby trudne – E na pewno zaatakowałby bowiem singlową ♠D. Poza ♣A K oraz przebitką pikową broniący wzięliby ♦A K, kontrakt 3♣(NS) zostałby zatem położony bez jednej, za 100.

Natomiast grający w piki zawodnik W musiałby oddać trzy lewy atutowe oraz kiera i karo, i on zatem poległby na kontrakt 3♠ bez jednej, za 100. Wygląda zatem na to, że turniejowe protokoły tego rozdania mogą łatwo zdominować obustronne zapisy za wpadki, w wysokości po 100 dla każdej ze stron. Od czasu do czasu WE zapiszą też sobie 110 punktów – za 2♠ swoje; zapisów w wysokości 110 po stronie NS – za 3♣ swoje – raczej jednakże spodziewać się nie należy…

Minimaks teoretyczny: 2♠(WE), 8 lew; 110 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 8 (WE);

♥ – 7 (NS);

♠ – 8 (WE);

BA – 7 (NS).