Rozdanie 31; rozdawał S, po partii NS.

	♠ 973 ♥ Q1062 ♦ A874 ♣ 103
♠ Q85 ♥ A953 ♦ KQ1093 ♣ 4		♠ J42 ♥ K8 ♦ 52 ♣ AQ9852
	♠ AK106 ♥ J74 ♦ J6 ♣ KJ76

¹ jeżeli tylko jest to zapowiedź naturalna

albo:

¹ jeżeli 2♣ byłyby zapowiedzią konwencyjną

Kolejne spokojne rozdanie, ostatecznymi kontraktami będą w nim niewysokie częściówki: 1BA(E) albo 2♣(E), sporadycznie – 2♦(W). Teoretycznie rzecz biorąc, wszystkie te gry mogą zostać zrealizowane, jest to jednak jednocześnie górny pułap możliwości którejkolwiek ze stron w tym rozdaniu. Oczywiście w praktyce, tak na 2♦, jak i na 1BA łatwo będzie zrobić nadróbkę. Uwaga ta szczególnie dotyczy kontraktu 1BA(E), kiedy to tylko i wyłącznie pierwszy wist w kiera – nie za bardzo chyba realny! – definitywnie pozbawiłby rozgrywającego ósmej wziątki. Przede wszystkim chodzi tu o wytrącenie ♥A – szybkiego dojścia do dziadka, do lew karowych. Po każdym innym ataku rozgrywający łatwo wyrobi sobie kara i lewy te wykorzysta. Zdobędzie zatem cztery kara, dwa kiery i ♣A, a ponadto albo lewę pikową (najczęściej), albo wziątkę na ♣D (po wiscie w ten kolor).

Najczęściej przeciwko 1BA(E) obrońca S zaatakuje jednak ♠A – i jeżeli nawet poprawi się następnie na kiera – rozgrywający weźmie cztery kara, dwa kiery, trefla oraz pika (treflowe zagranie e-N-a po dojściu przezeń do ręki ♦A będzie jednak musiało zostać zabite przez E asem!). W protokołach rozdaniu pojawią się więc zapisy w wysokości 90 dla WE, ale też – teoretycznie rzecz biorąc jej nienależne – nieco wyższe, a mianowicie 110 oraz 120 punktów dla tej strony.

Minimaks teoretyczny: 1BA(WE), 7 lew albo 2♣(WE), 8 lew, albo 2♦(WE), 8 lew; 90 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ – 8 (WE);

♥ – 7 (WE);

♠ – 6 (NS, WE!);

BA – 7 (WE).