Rozdanie 22; rozdawał E, po partii WE.

Rozdanie 22 Rozd. E, po partii: EW	♠ 52 ♥ K8654 ♦ Q8 ♣ T532
♠ AKQ9 ♥ QT973 ♦ 76 ♣ 84		♠ JT43 ♥ AJ2 ♦ J54 ♣ AQ7
	♠ 876 ♥ ♦ AKT932 ♣ KJ96

¹kontra negatywna: obie starsze czwórki albo układ 5♥–4♠

²cztery piki, słabe otwarcie (rebid 1♠ powiedziałby o tylko trzech pikach)

³wywoławcze, długie kara i boczne trefle, modelowo 6♦–4♣

⁴siłowa

Dwustronna licytacja starsze przeciwko młodszym, z której zwycięsko najczęściej wyjdą pierwsze z nich. Ostateczny kontrakt 3♠ w dosyć naturalny sposób zostanie ustawiony z ręki E, w przeciwnym wypadku obrońca S mógłby bowiem szybko przebić dwa kiery, przynajmniej  teoretycznie biorąc. Teraz natomiast pierwszy wistujący zaatakuje ♦A, a następnie albo będzie kontynuował ♦K i karem, albo wyjdzie w atu. W obu wypadkach rozgrywający nie będzie miał problemów ze skompletowaniem dziewięciu wziątek, np. w postaci pięciu pikowych, trzech kierowych (po impasie króla) oraz treflowej. Alternatywnie, gdy nie zostanie szybko skrócony w dziadku, będzie mógł trzy razy zaatutować i wyrobić sobie kiery, z oddaniem wziątki na króla w tym kolorze. Oczywiście jeżeli S rozpocznie od ściągnięcia ♦A K, to w lewie trzeciej będzie już musiał koniecznie kontynuować tym kolorem, inaczej da przeciwnikowi dziesięć lew.

Teoretycznie rzecz biorąc, gracze NS mogliby tu zapowiedzieć obronne 4♣ i po starannej rozgrywce wpaść na nie tylko bez jednej, przynajmniej gdyby rozgrywającym tego kontraktu był N.

W protokole spotkamy jednak najczęściej wpisy w wysokości 140 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 4♣(N!) z kontrą, 9 lew; 100 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (N!);

♦ – 8 (NS);

♥ – 8 (WE)

♠ – 9 (E!)

BA – 7 (WE).