Rozdanie 25; rozdawał N, po partii WE.

Rozdanie 25 Rozd. N, po partii: EW	♠ J987 ♥ AJ6 ♦ T7 ♣ T943
♠ K2 ♥ 753 ♦ KJ842 ♣ A85		♠ Q63 ♥ QT9 ♦ 653 ♣ J762
	♠ AT54 ♥ K842 ♦ AQ9 ♣ KQ

¹ obie starsze czwórki, minimum rebidu

² transfer na piki

³ z lepszą ręką partner sam powiedziałby po transferze 4♠

Gracz N ma nie najładniejsze 6 PC, jego partner zaś: po pierwsze, wskazał minimum rebidu, a po drugie, na transfer 3♥ zareagował zgłoszeniem 3♠, podczas gdy mógł skoczyć na 4♠. Przecież, zadając staymana 2♣, N przyrzekł 5–6 PC, z kartą słabszą po prostu by bowiem na rebid partnera 1BA spasował. Istnieją więc zarówno poważne przesłanki, jak i realne możliwości, aby w rozdaniu tym zatrzymać się w częściówce. Zwłaszcza że gra toczy się w turnieju na maksy, a nie w meczu.

Przeciwko pikowej grze e-S-a W wyjdzie w blotkę kierową. Rozgrywający przekona się szybko, że będzie musiał oddać w tym kolorze lewę. Nie uniknie też oddania kara, trefla i jednej wziątki atutowej, oczywiście w pikach zrobi dwa impasy. Słowem, choćby nie wiem jak się starał, S będzie musiał oddać po jednej lewie w każdym z kolorów, sam skompletuje zatem dziewięć wziątek. Jeśli więc para potrafił zatrzymać się w kontrakcie 3♠, zapisze po swojej stronie protokołu cenne 140 punktów. Te duety linii NS, które mimo wszystko doprowadzą w tym rozdaniu do końcówki, będą musiały oddać wpadkowe 50 punktów przeciwnikom I to właśnie – 140 dla NS oraz 50 dla WE – powinny być dwa najpopularniejsze zapisy w turniejowych protokołach tego rozdania.

Minimaks teoretyczny: 3♥(N!), 9 lew albo 3♠(NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 7 (WE);

♥ – 9(N!);

♠ – 9 (NS);

BA – 8 (S!).