Rozdanie 19; rozdawał S, po partii WE.

Rozdanie 19 Rozd. S, po partii: EW	♠ 8 ♥ AQ8762 ♦ Q2 ♣ KQ96
♠ JT76 ♥ KJ95 ♦ T ♣ AJ82		♠ A52 ♥ 3 ♦ 9853 ♣ T7543
	♠ KQ943 ♥ T4 ♦ AKJ764 ♣

¹ taki jest polski styl (zdaniem niektórych rodzimych ekspertów – niestety) otwierania licytacji z układem szóstka młodsza – piątka starsza

² zasadniczo 5⁺♠–4⁺♦, nadwyżka, tu niepełna, ale z układem 6–5 zapowiedź jak najbardziej uzasadniona

³ alternatywą jest powtórzenie kierów, ale może to niezwykle skomplikować licytację w przypadku, gdy partner nie ma fitu kierowego i nie trzyma trefli

⁴ S nie precyzuje już bardziej swojego układu, jako że z jego punktu widzenia rozdanie jest misfitowe

albo:

¹ taki jest polski styl (zdaniem niektórych rodzimych ekspertów – niestety) otwierania licytacji z układem szóstka młodsza – piątka starsza

² zasadniczo 5⁺♠–4⁺♦, nadwyżka, tu niepełna, ale z układem 6–5 zapowiedź jak najbardziej uzasadniona

³ alternatywą jest powtórzenie kierów, ale może to niezwykle skomplikować licytację w przypadku, gdy partner nie ma fitu kierowego i nie trzyma trefli

⁴ gdy S zdecyduje się jednak na pokazanie układu

⁵ propozycja, silna sugestia sześciu kierów

albo:

¹ taki jest polski styl (zdaniem niektórych rodzimych ekspertów – niestety) otwierania licytacji z układem szóstka młodsza – piątka starsza

² zasadniczo 5⁺♠–4⁺♦, nadwyżka, tu niepełna, ale z układem 6–5 zapowiedź jak najbardziej uzasadniona

³ alternatywą jest powtórzenie kierów, ale może to niezwykle skomplikować licytację w przypadku, gdy partner nie ma fitu kierowego i nie trzyma trefli

⁴ także tę zapowiedź da się logicznie uzasadnić: układ 6520 nadaje się bowiem dużo bardziej do gry w kolor aniżeli w bez atu, i to w kolor tej właśnie, dwukolorowej, ręki

Dynamiczna, niebezpieczna, bo łatwa do pogubienia się karta. Będą tu grywane trzy końcówki: 3BA, 4♥ oraz 5♦. Przeciwko pierwszej z nich – 3BA(N) – E zaatakuje najprawdopodobniej w trefla. Jeśli W zabije tę lewę ♣A, N będzie już miał łatwe jedenaście lew, przynajmniej jeżeli zaimpasuje też jeszcze ♥K. Nawet jednak jeśli drugi obrońca optymalnie wstawi na trzeciej ręce ♣W – to rozgrywający zabije ♣K, zagra pika do mariasza i ściągnie kara. Obrońca W będzie wówczas musiał wykonać kilka niewygodnych wyrzutek, dojdzie zatem do takiej na przykład sytuacji:

N zrobi teraz impas ♥D w ręce, ściągnie ♥A i wpuści obrońcę W kierem. I będzie jeszcze musiał dostać jedenastą wziątkę na ♣D w ręce. Oczywiście W będzie mógł zrzucać inaczej, jeżeli jednak tylko N właściwie rozczyta sytuację, zawsze będzie mógł zrobić dwie nadróbki.

Przeciwko ewentualnym 4♥(S) W wyjdzie najprawdopodobniej w singla karowego. Tak czy owak, rozgrywający będzie jednak musiał oddać (na ogół) ♠A oraz dwie wziątki atutowe, zrobi zatem tylko swoje. Powiedzmy, że S weźmie pierwszą lewę ♦D na stole i wyjdzie stamtąd w pika, na którego E wskoczy asem i zagra w trefla. Rozgrywający przebije w ręce, zgra ♠K D i wyrzuci ze stołu trefla i karo, po czym będzie grał dobre kara. Jeśli W nie przebije, S pozbędzie się z dziadka pozostałych dwóch trefli, zrobi impas ♥D na stole i ściągnie ♥A. Jeśli zaś lewy broniący przebije ♦A piątką atu – rozgrywający nadbije w dziadku ♥6, przebije w ręce trefla i będzie stamtąd kontynuował ♦K. Jeżeli W przebije go, straci jedną ze swoich wziątek atutowych, S nadbije bowiem w stole ♥D i ściągnie ♥A. Odda więc jeszcze tylko kiera oraz ♣A. A gdy ♦K nie zostanie przez obrońcę W przebity, rozgrywający wyrzuci z dziadka ♣K. A potem przebije tam pika albo karo i ściągnie ♥A. Odda więc jeszcze tylko dwie lewy atutowe. Podobnie potoczy się rozgrywka, gdy W przebije ♦A (w drugiej rundzie tego koloru) ♥9 – rozgrywający nadbije w dziadku ♥D, przebije w ręce trefla i wyjdzie z ręki ♦K… Mimo złego podziału kierów i trudności z atutową kontrolą nad treflami kontrakt 4♥(S) powinien zostać zrealizowany.

Podobnie stanie się z kontraktem 5♦(S), grając z tej ręki, będzie nawet można zrobić nadróbkę. Pierwszy wist ♦10 (powiedzmy, że taki właśnie padnie, W nie będzie bowiem miał łatwego wyboru) musi jednak zostać wzięty damą na stole, po czym konieczne będzie zagranie stamtąd singlową ♠8. JeśliE wskoczy ♠A i powtórzy atutem, rozgrywający po prostu ściągnie pozostałe kara. Już do przedostatniego atutu W będzie musiał wysinglować ♣A, gdyby bowiem odrzucił pika albo drugiego kiera, dałby przeciwnikowi dwie dodatkowe lewy w odpowiednim kolorze starszym i łatwe już zrealizowanie gry z nadróbką. Wówczas – w końcówce…

… rozgrywający zagra ostanie karo i W znajdzie się w okrutnych kleszczach trójkolorowego przymusu. Pozbycie się przezeń dowolnej karty da e-S-owi dwie dodatkowe wziątki w kolorze wyrzutki. Oczywiście w niektórych okolicznościach konieczne będzie zrobienie jeszcze impasu kierowego.

Wracamy do lewy drugiej – powiedzmy, że E nie wskoczy w niej ♠A. Rozgrywający weźmie ją wówczas ♠K w ręce, przebije na stole pika, przebije w ręce trefla i ściągnie ♦A K W. Teraz jednak sytuacja rozgrywającego będzie dużo trudniejsza aniżeli w poprzednim przypadku, wcześniej czy później będzie bowiem musiał wyjść z ręki małym pikiem, na trzeciego asa u E (cały czas mówimy o dwunastu lewach). Uczyni to najpewniej w lewie ósmej, E weźmie ją ♠A i wyjdzie w trefla. Rozgrywający przebije w ręce ostatnim atutem i ściągnie dobre ♦D 9. W końcówce W stanie w prostym, treflowo-kierowym przymusie, choć udałby się też zwyczajny impas przeciwko ♥K.

Kontrakt 6♦(N) zostałby położony po ataku treflowym, skracającym kara ręki S. Później gracz E nie mógłby też jednak wskoczyć asem na zagraną z ręki N blotkę pikową…

W protokole rozdania możemy się zatem spodziewać całej gamy wpisów, a mianowicie 460, 430, 420 i 400 dla NS, ponieważ karta jest dosyć niewdzięczna, znajdą się w nim też jednak wpadkowe pięćdziesiątki po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 6♦(S!), 12 lew; 920 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (WE);

♦ – 12(S!);

♥ – 10 (S!);

♠ – 9 (NS);

BA – 10 (NS).