Rozdanie 4.

Rozdanie 4 Rozd. W, po partii: obie	♠ Q 8 7 3 ♥ A 10 9 6 3 ♦ Q 3 ♣ K 3
♠ A J 4 ♥ 8 7 ♦ J 10 5 4 2 ♣ Q 8 2		♠ K 10 ♥ K Q J 5 ♦ 9 8 6 ♣ J 9 7 5
	♠ 9 6 5 2 ♥ 4 2 ♦ A K 7 ♣ A 10 6 4

Zdania na temat tego, czy N powinien otworzyć licytację, czy też spasować, z pewnością będą podzielone. Mnie do otwarcia 1♥ skłoniłaby jakość koloru kierowego, bo A109xx to już całkiem niezły longer.

Potem potrzebna byłaby jeszcze odrobina wstrzemięźliwości ze strony partnera. S ma niezłych 11 PC i po sekwencji:

Spora grupa odpowiadających po prostu „wgoli” końcówkę. Strategii takiej można bronić w grze meczowej (popartyjna końcówka), ale w turnieju, jak już nie raz pisałem, gramy na branie zapisów.

Mając to na względzie lepiej jest końcówkę zainwitować, pytając jednocześnie e-N-a o skład. Celowi temu służy odzywka 2BA (relay), a najprostszy schemat odpowiedzi wygląda tak:

3♣/♦ = licytowana krótkość i minimum.

3♥ = skład 4522, minimum, ale honory zlokalizowane w kolorach longerów.

3♠ = najgorsza ręka w układzie 4522.

Można również umówić się na odpowiedzi, które odzywkę 3♠ przekraczają. Każda z nich mówi oczywiście o maksymalnej, w ramach dotychczasowej licytacji, ręce otwierającego.

3BA = 4522. Honory „rozrzucone”.

4♣/♦ = krótkość.

4♥ = 4522, koncentracja w kierach i pikach, na przykład: ♠ KDxx  ♥ AKWxx  ♦ xx  ♣ xx.

Stosując powyższą konwencję para NS, po sekwencji: 1♥ – 1♠ – 2♠ – 2BA – 3♠ – PAS, zatrzymuje się w częściówce. Teraz trzeba to jeszcze nieźle rozegrać i za chwilę NS wpiszą 140 na swoją stronę.

A co wydarzy się, gdy N spasuje na pierwszej ręce? Wtedy może być tak:

1. Całkiem sensowna opcja otwarcia na trzeciej ręce.

Po wiście pikowym W przegrywa 1BA bez jednej. 100 dla NS to wprawdzie mniej niż 140, ale więcej niż zapis dla EW za wpadkę na końcówkę pikową.