Rozdanie 4; rozdawał W, obie po partii.

Rozdanie 4 Rozd. W, po partii: obie	♠ Q 9 4 ♥ K 10 9 7 4 ♦ Q 9 ♣ K Q 10
♠ 8 5 ♥ A J 8 5 3 2 ♦ K 5 2 ♣ 9 6		♠ A K J 2 ♥ 6 ♦ A J 8 6 ♣ A J 8 5
	♠ 10 7 6 3 ♥ Q ♦ 10 7 4 3 ♣ 7 4 3 2

¹6⁺♥, naturalne słabe dwa

²z singlową szóstką w kolorze partnera nie ma raczej sensu na pozostawianie mu furtki do ewentualnego przeniesienia na 4♥ (którą otworzyłoby rozpoczęcie od konwencyjnych 2♠ – teoretycznie pytanie o singla, nie dysponujemy tu niestety szerszym rozwiązaniem konwencyjnym – a dopiero w następnym okrążeniu, tu: po jego 3♥ zapowiedzenie 3BA)

¹multi

²pytanie

³góra otwarcia, kiery (kiery zupełnie bez środków, ale kartę z asem i królem na pewno trudno byłoby uznać za minimalną; zaś 2BA musiały zostać zalicytowane, aby sprawdzić, jaki kolor ma partner)

W tej sekwencji odpowiadający ma jeszcze mniejsze możliwości manewru – wprawdzie po jego pytających 2BA otwierający ujawnia strefę otwarcia, ale w zasadzie nic nie mówi o jakości swego longera (choć oczywiste jest, że z bardzo słabym kolorem nie wskaże maksimum, a jeszcze lepiej – nie otworzy po partii licytacji na pierwszej ani drugiej ręce)

Tak czy owak, poprzestańmy na pierwszej, generalnej konkluzji – z singlową szóstką odpowiadający nie powinien namawiać partnera do gry w ten kolor; na wielu stołach turnieju skończy się przeto na 3BA(E). Poza kierami nic nie było licytowane, S może zatem z powodzeniem wyjść w piki. Z drugiej strony szalenie atrakcyjnie wygląda pasywniak ♥D! Po pikowym rozgrywający weźmie bowiem pierwszą lewę ♠W w ręce (N prawidłowo wstawi ♠9 lub nawet – na ♠5 ze stołu – ♠4; pierwszy wist padnie bowiem najprawdopodobniej ♠7), wejdzie do dziadka ♦K i wyjdzie stamtąd w trefla. Chcąc nie chcąc N będzie musiał wstawić figurę, co stanie się silnym wskazaniem, iż ma on też w tym kolorze drugi honor oraz dziesiątkę. E przepuści przeto ♣D, zaś N ponowi pikiem. Rozgrywający zabije ♠A w ręce, ściągnie ♦A (niekoniecznie teraz), od e-N-a spadnie wtedy pierwotnie druga ♦D, a przynajmniej wszystko będzie na to wskazywać. W kolejnej lewie gracz E wejdzie na stół ♥A, zaimpasuje trefle waletem w ręce, po czym zgra ♣A i dobrą ♣8. To już będzie dziesięć lew – wespół z ♠K oraz ♦W – kiedy jednak rozgrywający precyzyjnie rozczyta pozycję kierów, o tej porze nie powinno być to trudne, to…

… zgra ♠K i odejdzie pikiem, na wpustkę e-S-a. I ten będzie musiał nawinąć się spod ♦10, dając przeciwnikowi 11. wziątkę.

Jak widać, gra jest nieco ekwilibrystyczna, przynajmniej momentami w widne karty, nie każdy zawodnik E sprosta więc temu wyzwaniu. Najczęściej będzie się kończyło na 10, a może nawet tylko dziewięciu lewach, szczególnie że blotka karo oraz wspomniany pasywniak ♥D definitywnie ograniczyłby przeciwnika do tylko jednej nadróbki.

W protokole rozdania spotkamy przede wszystkim wpisy 630, 660 oraz 600 dla WE. A także 620 dla tej strony, mimo bowiem bardzo złego rozkładu atutów da się zrealizować i tę końcówkę. Ale też raczej w widne niż w zakryte karty (chyba że z kontrą!?), kiedy rozgrywający nie będzie sam atutował (tak czy owak, postępowanie racjonalne ze względu na słabość kierów). Dróg jest kilka, poruszając się po jednej z nich, W weźmie ♣A, trzy piki, impasując damę i wyrzucając z ręki trefla, dwa kara i dwie treflowe przebitki w ręce. To już będzie osiem wziątek, a rozgrywającemu pozostaną w ręce ♥A W 8 5 oraz karo, zaś e-N-owi ♥K 10 9 7 4, W poradzi sobie przeto ze zdobyciem jeszcze dwóch lew. To jednak gra wyłącznie w widne karty, powtarzam!

Minimaks teoretyczny:  5♠(WE), 11 lew;  650 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (WE);

♦ – 11(WE);

♥ – 10 (WE);

♠ – 11 (WE);

BA – 10(WE).