Rozdanie 29; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 29 Rozd. N, po partii: obie	♠ J 4 ♥ A K J ♦ J 9 4 3 ♣ 10 7 6 2
♠ Q 9 7 5 2 ♥ 2 ♦ A 8 6 2 ♣ A K 8		♠ K 8 6 ♥ 6 5 4 ♦ K Q 10 ♣ 9 5 4 3
	♠ A 10 3 ♥ Q 10 9 8 7 3 ♦ 7 5 ♣ Q J

¹naturalne słabe dwa

²z takim fitem podniesienie musi mieć miejsce

³zasadniczo przepychowe, z silniejszą kartą E dałby kontrę (jeśli takie są rozwiązania systemowe pary)

⁴w związku z tym W pasuje

¹multi

²lepiej wejść od razu, w następnym okrążeniu dojdą bowiem do W 3♥

³uwagi jak poprzednio

Większość biorących w turnieju duetów linii WE poprzestanie na 3♠, przeciwko którym N zaatakuje ♥A i ♥K. Rozgrywający przebije, po czym będzie dysponował kilkoma drogami do dziewięciu lew. Najprostsza to pik do króla i asa, a potem pociągnięcie ♠D z góry i przebicie na stole czwartego kara. Po ujawnieniu przez e-N-a ♥A K wiadomo będzie, że ♠A ma S, raczej niesinglowego. Rozgrywający będzie też mógł wyrobić sobie dodatkową wziątkę treflową na ♣9 w dziadku, zagrywając ♣A, ♣K i blotką… Wreszcie dałoby się ustawić karowo-treflowy przymus przeciwko e-N-owi (po wyrzuceniu na drugiego/trzeciego kiera trefla z ręki, a potem oddaniu dwóch pików). Najprościej będzie jednak – powtarzam – przebić na stole czwarte karo po uprzednim zagraniu pika do króla i asa i ściągnięciu ♠D.

W protokole rozdania spotkamy przede wszystkim minimaksowe 140 dla WE, ale też – rzadziej – wpadkowe 100 po stronie przeciwnej; niektóre duety WE zapowiedzą bowiem końcówkę w piki i będą musiały leżeć bez jednej. Na marginesie, krok taki byłby dużo bardziej uzasadniony, gdyby gra toczyła się w meczu.

Minimaks teoretyczny:  3♠(WE), 9 lew; 140 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ – 9 (WE);

♥ – 8  (NS);

♠ – 9 (WE);

BA – 7 (NS).