Rozdanie 3; rozdawał S, po partii WE.

Rozdanie 3 Rozd. S, po partii: EW	♠ Q 10 5 4 ♥ J 5 2 ♦ 6 2 ♣ A Q 9 7
♠ K ♥ A 8 7 6 4 3 ♦ Q 9 5 4 ♣ 8 5		♠ J 9 8 2 ♥ 10 ♦ K J 8 ♣ K 10 4 3 2
	♠ A 7 6 3 ♥ K Q 9 ♦ A 10 7 3 ♣ J 6

Nic dziwnego, że solidniejsze i dłuższe piki wygrają tu pojedynek z kierami. Przeciwko 2♠(N) E zaatakuje w kolor partnera – singlową ♥10, nie tyle nawet dlatego, że będzie mu zależało na przebitkach (ma niezłe cztery atuty), co z braku bardziej atrakcyjnej alternatywy. W zabije ♥A i będzie kontynuował lawintalową ♥8, więc po przebitce jego partner zagra w karo, najprawdopodobniej ♦K (nie będzie mu bowiem ani trochę zależało na szybkim dopuszczeniu swego vis-à-vis, by przebić kolejnego kiera). Po nieudanym impasie treflowym i pociągnięciu ♠A z góry rozdanie stanie się dla e-S-a otwartą książką, wcześniej czy później odda on zatem jeszcze drugą wziątkę atutową (a łącznie pięć: dwa piki, kiera, karo oraz trefla), a sam skompletuje wymagane osiem lew. W sumie typowy turniejak, rozdanie warte tyle, ile każde inne, ale z technicznego punktu widzenia o mniejszym ciężarze gatunkowym. Chyba że niektóre duety linii NS zdołają się w nim zatrzymać w kontrakcie 2BA i zrealizują je, co również jest możliwe.

W protokole najczęściej winien jednak wystąpić wpis 110 dla NS.

Minimaks teoretyczny:  2BA(NS), 8 lew;  120 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 7 (NS);

♥ – 7 (WE);

♠ – 8 (NS);

BA – 8 (NS).