Rozdanie 30; rozdawał E, obie przed partią.

Rozdanie 30 Rozd. E, po partii: -	♠ 8 4 3 2 ♥ A K J ♦ 9 5 4 ♣ Q J 2
♠ 10 ♥ 10 6 4 ♦ A K 8 7 6 3 2 ♣ 8 4		♠ K Q 9 ♥ 9 8 7 3 ♦ Q J 10 ♣ 10 5 3
	♠ A J 7 6 5 ♥ Q 5 2 ♦ ♣ A K 9 7 6

¹trudna pozycja, zwłaszcza gdy para nie dysponuje szczegółowymi ustaleniami: N jest zbyt silny na 3♠ (te mogą bowiem zostać zgłoszone nawet z ręką poniżej bilansu), z kolei skok na 4♠ przyrzeka słabszą, układową rękę; jako najmniejsze zło pozostają przeto 4♦ – jako przesądzenie końcówki z fitem pikowym, nieprzyrzekające kontroli karowej

²cuebid, brak kontroli kierowej

³w takich okolicznościach N musi pokazać kontrolę kierową

⁴ato już – w połączeniu z uprzednimi 4♦ partnera – pozwoli e-S-owi na zgłoszenie szlemika

Oczywiście jeśli N powie tylko 3♠ (wyraźne niedolicytowanie) albo 4♠ (wskazanie zupełnie innej karty), licytacja wygaśnie w kontrakcie 4♠ i rozgrywka nie będzie sprawą tak kluczową.

Szlemik pikowy jest zresztą w tym rozdaniu kontraktem bardzo dobrym. Zasadniczo wystarczy oddać tylko jedną lewę atutową. Jeśli chodzi o tzw. rozgrywkę pojedynczego koloru, to – według jej wariantu pierwszego – należy pociągnąć ♠A z góry i albo powtórzyć pikiem, albo – jeżeli od W spadnie figura – wejść na stół i zagrać stamtąd pika w kierunku waleta. Taka rozgrywka pozwoli na oddanie tylko jednego pika przy podziale tego koloru 2–2 (szansa 40%) oraz 3–1 z singlowym ♠K albo ♠D u E (12,5%). Łącznie to zatem 52,5%, czyli nieco powyżej średniej. Natomiast według wariantu drugiego wykonuje się w pierwszej rundzie koloru impas waletem – i niezależnie od tego, co zdarzy się w tej lewie, gra się następnie asa z góry. Sukces odnosi się w przypadku rozkladu koloru 2–2 (40%) oraz 3–1 z singlową ♠10 albo ♠9 u W (12,5%). Łącznie to takie samo 52,5%, a precyzyjniej, bez zaokrągleń – 53,132%. Obie metody rozwiązania pików są tu zatem absolutnie równoważne. Tyle tylko, że w aktualnym rozdaniu W, posiadając singlowego ♠K, mógłby nie zdecydować się na skok na 3♦. Z singlową ♥D już bardziej, ale już ta pierwsza konkluzja, nawet niestuprocentowo pewna, wystarcza, aby – przynajmniej lekko – przechylić szalę na stronę rozgrywki według wariantu drugiego. Gracz S, także rozgrywający jedynie końcówkę, powinien przeto przebić w ręce ♦A, w którego nastąpi pierwszy wist, wejść na stół ♥A, wyjść stamtąd pikiem – i gdy od E spadnie ♠9 (czy ♠10), wstawić z ręki waleta. Weźmie wówczas 12 lew nieco częściej, niż gdy zagrał z ręki asa.

W protokole rozdania winniśmy przeto spotkać zarówno minimaksowe 980, jak i 480 dla strony NS. Ale też tylko 450 dla tej strony, jak i – przynajmniej od czasu do czasu – wpadkowe 50 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny:6♠(NS), 12 lew; 980 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 12 (NS);

♦ – 7 (WE);

♥ – 9 (NS);

♠ – 12 (NS);

BA – 6 (NS).