Rozdanie 29; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 29 Rozd. N, po partii: obie	♠ 9 5 4 ♥ A J 7 3 2 ♦ 7 3 ♣ A K Q
♠ A J 10 7 6 2 ♥ K 8 6 ♦ K 4 ♣ 6 3		♠ K 8 ♥ 10 4 ♦ Q J 10 9 ♣ 10 9 7 5 2
	♠ Q 3 ♥ Q 9 5 ♦ A 8 6 5 2 ♣ J 8 4

Wprawdzie N ma 15 PC, ale też zrównoważony układ 5332, to zbyt mała siła, aby zainwitować końcówkę, oraz nieodpowiednia ręka, aby przepchnąć się na 3♥. Podobnie S – ma aż 9 PC, ale też marny układ oraz najprawdopodobniej bezwartościową ♠D; postępując zgodnie z teoretycznymi wskazaniami licytacyjnymi, i on powinien więc spasować na 2♠. I nie będzie to nie pierwsza porażka teorii, w tym tak popularnegoprawa lew łącznych, szczególnie gdy odniesiemy to przede wszystkim do turnieju na maksy. W aktualnym rozdaniu N łatwo by bowiem 3♥ zrealizował, oddając tylko dwa piki, karo i kiera, podczas gdy 2♠(W) da się położyć tylko bez jednej, a nie bardzo można gry tej skontrować. Przeciwko 2♠ N zaatakuje ♣A, a w drugiej lewie wyjdzie w atu. Powiedzmy, że rozgrywający weźmie tę lewę w ręce i zagra ♦K. S przepuści, zaś drugie karo pobije asem i… Jeżeli automatycznie powtórzy wówczas pikiem, grę wypuści, rozgrywający bowiem do końca wyatutuje i wpuści e-N-a treflem. Po ♦A S musi przeto albo podegrać kiery (ale nie ♥9!), albo wyjść treflem, aby odebrać przeciwnikowi jego odejściową kartę w tym kolorze. N weźmie wtedy lewę ♣D i ponowi pikiem. W utrzyma się wtedy ♠K w dziadku, zagra ♦D i zrzuci z ręki kiera, ale N przebije swym ostatnim atutem i odejdzie ♣K. W końcówce rozgrywający odda więc jeszcze dwa kiery i polegnie bez jednej.

W protokole rozdania znajdą się przede wszystkim wpadkowe 100 po stronie NS, ale też  na pewno i minimaksowe 140 dla tej strony; zwolennicy licytacji „siłowej” zgłoszą bowiem po 2♠(W) – 3♥ i bezproblemowo grę tę zrealizują.

Minimaks teoretyczny:  3♥(NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 8 (NS);

♥ – 9 (NS);

♠ – 7 (WE);

BA – 7 (NS).