Rozdanie 2; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 2 Rozd. E, po partii: NS	♠ A 10 4 2 ♥ K 8 ♦ 9 4 3 ♣ K 6 5 4
♠ K J 9 8 5 3 ♥ Q 6 ♦ Q J 10 5 ♣ 7		♠ 7 ♥ 10 9 5 2 ♦ K 8 7 6 ♣ A Q 3 2
	♠ Q 6 ♥ A J 7 4 3 ♦ A 2 ♣ J 10 9 8

¹układ 6–4, nie należy jednak skakać na 2♠, to może bowiem utrudnić znalezienie ewentualnej gry w kara

Rzeczywiście, grając w piki, W zostałby położony bez jednej. Wystarczyłoby, aby N zaatakował ♥K i kierem (w kolor partnera), zaś S – po utrzymaniu się ♥A ponowił kierem (lub zagrał w karo, by przygotować sobie przebitkę tego koloru). Ponadto licytacja mogłaby się wtedy potoczyć następująco…

¹kontra negatywna

…ale też…

¹kontra negatywna

… choć tylko wówczas, gdy W zdecydowałby się po raz drugi zabrać w niej głos. Tymczasem 3♣(S) byłyby nietrudne do zrealizowania, rozgrywający mógłby bowiem ograniczyć swe przegrywające do dwóch atutów, kara oraz trefla. Do wygrania są jednakże i 3♦(WE), choć aby cel ten osiągnąć, rozgrywający będzie na ogół musiał zaimpasować trefle damą i trafić piki. Weźmie potem resztę potrzebnych mu lew na obustronne przebitki, a gdy przeciwnicy połączą mu atuty, wyrobi sobie piki, ekspasem przeciwko ♠10 w ręce e-N-a. Co więcej, jeśli gracze NS nie odbiorą szybko dwóch kierów, W będzie mógł zrobić impas w treflach i na asa tego koloru zrzucić z ręki kiera; skompletuje wówczas aż 10 wziątek.

Słowem, w protokole rozdania powinniśmy spotkać minimaksowe wpisy w wysokości 110 dla WE, rzadziej nadróbkowe 130 dla tej strony, ale też tylko 100 dla WE oraz 110 po stronie przeciwnej (2♥ oraz 3♣ swoje).

Minimaks teoretyczny:  3♦(WE), 9lew; 110dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (NS);

♦ – 9 (WE);

♥ – 8 (NS);

♠ – 7(WE);

BA – 7 (NS).