Rozdanie 19; rozdawał S, po partii WE.

Rozdanie 19 Rozd. S, po partii: EW	♠ J8 ♥ T32 ♦ T4 ♣ AKJ743
♠ A963 ♥ J7 ♦ 752 ♣ 9652		♠ KQ5 ♥ AQ98 ♦ AKQ9 ♣ T8
	♠ T742 ♥ K654 ♦ J863 ♣ Q

Niezależnie od wymogów systemowo stawianych otwarciu 3♣ w tym wypadku znajdujący się na trzeciej ręce N tak właśnie powinien zalicytować. Silny E skontruje, a jego partner będzie na to musiał odpowiedzieć 3♠. Bez zatrzymania treflowego kontrujący nie zgłosi 3BA, a jest to jedyna końcówka, jaką jego strona mogłaby w tym rozdaniu zrealizować. Nie spasuje też raczej, ma w końcu 20 PC, więc gdyby partner posiadał pięć pików, dograna w ten kolor byłaby często możliwa do zrealizowania. Ale teraz N zawistuje przeciwko niej ♣A, ♣K i treflem, co albo umożliwi jego partnerowi zrobienie przebitki/nadbitki, albo wypromuje obrońcom lewę atutową (której – bez naruszenia rozgrywającemu atutów – mogliby nie dostać, kiedy W po ściągnięciu ♠K D w trzeciej rundzie koloru zrobił w ręce impas dziesiątką; wskazany zarówno przez licytację, jak i przez zasadę ograniczonego wyboru). Ponadto gracze NS dostaną jeszcze lewę na zaimpasowego ♥K, położą więc pikową końcówkę przeciwników bez jednej. Tymczasem 3BA(WE) mogłyby zostać zrealizowane, z ręki E nawet z nadróbką. [4BA(W) bezwzględnie położyłby jedynie atak kierowy]. Rozgrywający oddałby tylko ♥K oraz trzy trefle. Jeśli zaś przeciwko 3BA(E) obrońca S zawistowałby singlową ♣D, zaś jego partner przejął ją ♣K i odebrał jeszcze ♣A W, rozgrywający dostałby wziątkę w tym kolorze, miałby już ich przeto dziewięć, a że w końcówce bez trudu ustawiłby obrońcę S w karowo-kierowym przymusie (do którego groźbą byłby ♥W na stole), zrealizowałby swą grę z nadróbką. Jeżeli zaś N odebrałby tylko dwa trefle, to rozgrywający oddałby jeszcze tylko ♥K, sam wziąłby zaś trzy kiery, cztery piki i trzy kara. Podobnie zakończyłaby się rozgrywka, gdyby w pierwszej lewie ♣D e-S-a utrzymała się. Najtrudniej byłoby rozgrywającemu po ataku w inny kolor, wówczas przed oddaniem e-S-owi lewy na ♥K musiałby on sam zagrać w trefle (!), aby przerwać przeciwnikom komunikację tym kolorem (dotyczy gry na 10 lew). W zależności od tego, czy N odebrałby wówczas dwa, czy trzy trefle, doszłoby do jednego z opisanych już wyżej wariantów rozgrywkowych, zawsze jednak skutkujących zdobyciem przez E nadróbki. Oczywiście wymagałoby to przyjęcia mocno prawdopodobnego założenia, iż treflowym singletonem e-S-a jest figura.

Proszę jeszcze raz zwrócić uwagę na druzgocący efekt otwarcia 3♣, po którym dostatecznie silna strona WE nie była w stanie osiągnąć swej optymalnej końcówki. Nie chcę przez to powiedzieć, iż byłoby to łatwe po otwarciu e-N-a precisionowskimi 2♣, jeśli jednak gracz ten by spasował albo rozpoczął od 1♣ (Nasz System), a później koloru swojego longera nie pokazał/powtórzył, na pewno przeciwnicy zagraliby i zrealizowali kontrakt firmowy.

W protokole rozdania znajdą się zatem w dużej liczbie wpadkowe 100, a pewnie i 200 po stronie NS, ale też – na pewno rzadziej – 630, 600, a nawet 620 na linii WE.

Minimaks teoretyczny: 4BA(E!), 10 lew; 630 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 9(WE);

♥ – 9 (WE);

♠ – 9 (WE);

BA – 10 (E!).