Rozdanie 13; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 13 Rozd. N, po partii: obie	♠ JT ♥ KT32 ♦ QT6 ♣ KQT6
♠ 3 ♥ J987654 ♦ J42 ♣ J3		♠ A9764 ♥ AQ ♦ 3 ♣ A9872
	♠ KQ852 ♥ ♦ AK9875 ♣ 54

¹ 11 PC, ale cztery dziesiątki przechylają szalę na rzecz zasadności pierwszoręcznego otwarcia

² można zalicytować kara z przeskokiem albo bez niego, ale po takim wstępie S nigdy nie odda rzeczywistego charakteru swojej ręki, stąd optymalne rozwiązanie to trappingpas; nawet gdy partner nie ożywi licytacji, popartyjni przeciwnicy wpadną nie bez bez jednej, podczas kiedy na NS wcale nie musi wychodzić końcówka (misfity, graniczny bilans)

³ z dublem pikowym należy ożywić licytację nawet z minimum otwarcia

⁴ oczywiście W ucieka na kiery

⁵ kontra mocno propozycyjna

⁶ z renonsem S nie może jej utrzymać, rozpoczyna przeto od koloru przeciwnika 2♠, aby przesądzić dograną (zdaniem wielu teoretyków, jego 3♦ nie forsowałyby)

⁷ naturalne, kiery dobrze trzymane

⁸ naturalne, forsing

⁹ z aktualną kartą e-N-a trudno myśleć o ewentualnych 5♦

To dosyć naukowa, ale też nietrudna do zastosowania przy stole sekwencja – doprowadzi ona stronę NS do optymalnych 3BA(N). E nie wyjdzie oczywiście w partnerowe kiery – ♥K znajduje się bowiem na pewno u e-N-a, zaś W nie ma żadnego dojścia do ręki (bilans!). Nie zaatakuje też na pewno w dziadkowe piki, zagra przeto na pierwszym wiście w blotkę treflową. Tak czy owak, N ma pewne 10 lew: sześć kar, trzy piki i dwa trefle, do pewnego oddania zaś trzy znajdujące się w ręce bezpiecznego przeciwnika E asy. W protokole rozdania powinno zatem przeważać minimaksowe 630 za 3BA(N). Proszę zauważyć, iż grający w to miano S skompletowałby tylko dziewięć wziątek, pod warunkiem rzecz jasna, iż W zaatakowałby w kiera. Do położenia jest też 5♦(NS), choć jedynie na szybkiej przebitce pikowej, co najwyżej poprzedzonej odebraniem ♣A.

Minimaks teoretyczny: 4BA(N!), 10 lew; 630 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7(NS);

♦ – 10(NS);

♥ – 8 (E!);

♠ – 9 (NS);

BA – 10 (N!).