Rozdanie 5; rozdawał N, po partii NS.

Rozdanie 5 Rozd. N, po partii: NS	♠ KT54 ♥ Q75 ♦ AQT93 ♣ 3
♠ 73 ♥ AJT82 ♦ K642 ♣ K2		♠ J82 ♥ K93 ♦ J75 ♣ JT76
	♠ AQ96 ♥ 64 ♦ 8 ♣ AQ9854

¹ konwencyjne: cztery piki i zatrzymanie w czwartym kolorze, tu: kierach (jeśli rzecz jasna N uzna, iż ♥D x x stopera tego konstytuuje)

albo:

¹ wejście wątpliwe, ale dopuszczalne

² w licytacji dwustronnej otwierający ma prawo zgłosić 2♠ bez nadwyżki, nie wszyscy gracze (a także teoretycy!) takie podejście jednak akceptują

³minimum otwarcia i singiel w podstawowym longerze partnera, stąd 4♠, a nie zachęcające 3♠

Tak czy inaczej, standardową grą będzie tu końcówka w piki, na ogół z ręki S. Po bezpiecznym wiście w atu rozgrywający dostanie wszakże szansę na zrealizowanie nielicytowanego szlemika. W pierwszej lewie zabije bowiem ♠W asem w ręce, po czym – szczególnie tam, gdzie W wszedł do licytacji 2♥ – zaimpasuje kara damą, na ♦A zrzuci z ręki kiera, następnie zaś zagra ♣A, przebije w dziadku trefla (od W spadnie król), przejmie ♠10 damą w ręce, przebije jeszcze jednego trefla, przebije w ręce karo, ściągnie ♠9 i wykorzysta forty treflowe. Odda jedynie kiera, sam skompletuje zaś 12 wziątek. Będzie to możliwe po każdym wiście niekierowym.

Obrońca W powinien jednak jak najbardziej w kiery zaatakować, i to nie tylko po pierwszej sekwencji licytacyjnej, kiedy to N wskaże stopera w tym kolorze, a S przeniesie na 4♠. Także po każdej innej, będzie bowiem z niej wynikało, iż dziadek ma longera roboczego w karach, w rozgrywający w treflach, W ma zaś ♦K pod impasem, a ♣K tylko drugiego. Powinien zatem nastąpić atak ♥A i ♥W oraz – koniecznie! – zagranie w kiery po raz trzeci, do skrótu ręki rozgrywającego, w której posiada on wyrabialnego longera treflowego. Taka obrona nie tylko bezwarunkowo pozbawi przeciwnika hipotetycznej 12. wziątki, ale też postawi pod dużym znakiem zapytania jego lewę 11. Rozgrywający będzie musiał przebić trzeciego kiera ♠6 w ręce, a następnie przystąpić do wyrabiania trefli: ♣A, przebitka trefla na stole – powiedzmy, ♠10 – powrót do ręki ♠A i przebitka jeszcze jednego trefla, powiedzmy – królem atu. Teraz jednak, w końcówce:

… aby wziąć wszystkie pozostałe lewy, S musiałby zrobić impas ♠9 w ręce (i ściągnąć ♠D). Manewr bardzo niebezpieczny – gdyby bowiem W miał pierwotnie ♠W x, teraz zabiłby ♠9 waletem i zagrał w kiera, zmuszając przeciwnika do dokonania przebitki ostatnim atutem w ręce; przedtem w lewie tej E pozbyłby się swego ostatniego trefla. Potem obrońcy wzięliby jeszcze ♠8 (E) oraz karo, wykładana końcówka zostałaby więc przegrana bez dwóch. Wobec tak przykrej perspektywy niejeden rozgrywający w sześciokartowej końcówce zabije pika damą w ręce i zadowoli się w miarę pewnym swoim. Z drugiej strony, impas ♠9 byłby (w tym momencie) jedyną drogą do zrealizowania gry, gdyby E posiadał ♠W x x x (wówczas w składzie 4–3–2–4). W takich okolicznościach S mógłby też jednak od razu zagrać na obustronne przebitki i skompletować 11 wziątek.

À propos gry na obustronne przebitki w rozdaniu autentycznym – po ataku trzy razy w kiery. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że jeśli rozgrywający zaimpasuje ♦K i stosownie swą grę wytempuje, weźmie nadróbkę. Tak się jednak nie stanie – otóż gracz S musiałby wtedy przebić w ręce czwartą rundę kar przed przebiciem w dziadku czwartej rundy trefli, obrońca E pozbyłby się więc na to karo swego ostatniego trefla, nie dałoby się przeto już przebić na stole trefla dziesiątką atu. Jedyna droga do 11 lew – po wistach kierowych – to opisane już wyżej wyrobienie trefli przebitkami połączone z impasem ♠9 w ręce.

W protokole rozdania oprócz minimaksowych 650 dla NS spotkamy też 680 i 620 dla tej strony.

Minimaks teoretyczny: 5♠(NS), 11 lew; 650 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (NS);

♦ – 8 (NS);

♥ – 6 (NS,WE!);

♠ – 11 (NS);

BA – 7 (NS).