Rozdanie 9; rozdawał N, po partii WE.

Rozdanie 9 Rozd. N, po partii: EW	♠ A86 ♥ JT754 ♦ A72 ♣ 72
♠ T532 ♥ AK62 ♦ K63 ♣ 85		♠ Q7 ♥ 83 ♦ JT95 ♣ AKJ43
	♠ KJ94 ♥ Q9 ♦ Q84 ♣ QT96

Nasz System:

¹ 11 PC, ale też ładny sekwens w karach oraz dobry kolor treflowy

² trefli nie trzeba jednak pokazywać, przynajmniej na razie, najlepszy opis tej ręki to rebid 1BA

We Wspólnym Języku systemowe jest otwarcie 1♦, ale także w tym systemie proponuje potraktować tę rękę jako słabe bez atu, i licytować z nią tak samo jak przedstawiono to wyżej. Być może decydującym argumentem na rzecz takiego wyboru jest ♠D x.

Teoretycznie optymalne byłyby tu 2♣(WE), jak jednak zatrzymać się w takim kontrakcie? Nawet przecież jeśli E da otwarcie 1♦, a potem zgłosi rebid 2♣, to W nań nie spasuje. Najlepiej jest tu więc wykazać się antycypacją i poprowadzić licytację w sposób przedstawiony wyżej.

Tym bardziej że po takiej sekwencji S na pewno nie wyjdzie w kiera, a tylko taki wist kontrakt 1BA(E) by mógł położyć (gwoli absolutnej ścisłości,S mógłby też przedtem ściągnąć ♠K!?). Najprawdopodobniej nastąpi atak czwartym najlepszym pikiem. I jeśli nawet jego partner zabije pierwszą lewę ♠A i odwróci blotką kierową, to gracz E będzie już miał szansę na sukces. Piszę będzie miał, gdyż nie doprowadzi doń gra przez trefle, inna sprawa, że wykorzystanie tego koloru w ręce E, pozbawionej bocznych dojść, wymagałoby bardzo dużo szczęścia. Rozgrywający osiągnie swój cel, gdy zabije pierwszą rundę kierów asem, przejdzie do ręki ♣A i puści ♦W wkoło. Gdy S położy wówczas figur na figur, rozpocznie się już gra o nadróbkę, powiedzmy jednak, iż obrońca ten prawidłowo doda do waleta blotkę. Jego partner weźmie wtedy tę lewę ♦A i zagra pika do króla w ręce e-S-a (do ewentualnie wyrobionych kierów nie byłoby już dojścia), ten zaś powtórzy kierem (jedyne bezpieczne odejście). Rozgrywający będzie musiał zabić ♥K w dziadku, po czym – powiedzmy, jest bowiem kilka zwycięskich wariantów – zagrać ♦K i karem. S weźmie naturalnie tę lewę na ♦D, ale znajdzie się na wpustce, skutkiem której będzie musiał podarować przeciwnikowi wziątkę albo na ♣W, albo na ♠10. Ponadto E weźmie jeszcze ♣K oraz ♦10, zrobi zatem swoje. Rozgrywka może niebanalna (są też inne warianty), ale możliwa do wydedukowania, szczególnie w świetle faktu, iż N zaprzestał wyrabiania kierów (nie ma więc bocznego dojścia do ręki).

Oczywiście łatwiejsze i pewniejsze byłyby 2♣(WE), kiedy to rozgrywający oddałby tylko dwa atuty, jedno karo oraz dwa piki.

W protokole rozdania znajdą się zatem na pewno minimaksowe (choć te należne są wyłącznie kontraktom 2♣ swoje) 90 dla WE, ale też niemało wpadkowych 100 po stronie przeciwnej, przede wszystkim za przegranie przez nią kontraktów zbyt wysokich.

Minimaks teoretyczny: 2♣(WE), 8 lew; 90 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ – 7 (WE);

♥ – 7(NS);

♠ – 7(S!);

BA – 7 (S!).