Rozdanie 33; rozdawał N, obie przed partią.

Rozdanie 33 Rozd. N, po partii: -	♠ A Q 7 4 2 ♥ 8 7 5 2 ♦ 7 ♣ 9 7 2
♠ K 9 8 ♥ J 10 4 ♦ 8 ♣ A J 10 6 4 3		♠ J 6 5 3 ♥ 9 6 3 ♦ K 10 6 5 4 ♣ 8
	♠ 10 ♥ A K Q ♦ A Q J 9 3 2 ♣ K Q 5

Nasz System:

¹  acolowski forsing do dogranej, tylko trzy przegrywające

²klasyczny negat, brak trzech kontroli oraz wartości je rekompensujących

^{3, 4, 5}zapowiedzi naturalne

Wspólny Język:

¹ karta odrobinę za słaba na zgłoszenie z nią nieforsujących 2♠ (czy wywoławczej kontry, ta ponadto groziłaby zgubieniem dobrej gry w rozłożone 5–3 piki), nawet przez rękę już przepasowaną (przed laty Zbigniew Szurig określił limit takiej nieforsującej odpowiedzi na 9–11 PC, obecnie jest on nieco obniżony, ale mimo wszystko…)

^{2, 3, 4}zapowiedzi naturalne

Zdarzą się i inne sekwencje, na większości stołów turnieju końcowym kontraktem powinny jednak być właśnie 3BA(S). Przeciwko tej grze W zaatakuje ♣W albo – pasywnie – ♥W (partner jest bowiem słaby albo bardzo słaby). Tam, gdzie W wszedł 2♣, będzie można oczekiwać, że kolor ten dzieli się 6(W) – 1(E). Rozgrywający zagra przeto przez kara, z nadzieją, że kolor ten przyniesie mu cztery-pięć wziątek. Po ♦A i ♦D (z dziadka pik) wyjdzie jednak na jaw rzeczywisty rozkład tego koloru; powiedzmy też, że E zabije ♦D królem i wyjdzie w kiera (gdy pierwszym wistem był trefl) bądź w trefla (po wiście kierowym). Wówczas S skrzętnie wykorzysta swe pozostałe szanse: zgra honory kierowe, by przekonać się o podziale tego koloru 3–3, oraz ♦W, zaimpasuje piki damą i wykorzysta lewy na ♠A i ♥8. I już będzie miał ich dziewięć: treflową, dwie karowe, cztery kierowe i dwie pikowe.

Oczywiście optymalną obroną ze strony E po zabiciu ♦D królem byłoby wyjście blotką pikową, aby zerwać komunikację pomiędzy rękami NS w momencie, gdy kiery są zablokowane (S nie mógł zagrać wcześniej ♥A K D, potrzebował bowiem dojść tym kolorem do ręki do wyrobionych kar). I wówczas rozgrywający jednak sobie poradzi, na przykład pobije ♠K asem na stole, ściągnie ♥A K D oraz ♦W i odejdzie z ręki karem – na wpustkę obrońcy E. Ten odbierze wtedy dwie wziątki karowe, po czym będzie musiał wyjść w pika – do ♠D na stole. Dziewiątą lewą e-S-a będzie dziadkowa forta kierowa, zaś broniący wezmą jeszcze tylko jedną, ostatnią wziątkę rozdania – treflową albo pikową.

Jest też kilka innych linii zwycięskiej rozgrywki, w każdej z nich bardzo jednak wspomoże e-S-a świadomość tego, jaka jest sytuacja w treflach (tam, gdzie W wejdzie 2♣). Niemniej powyższa gra – ♦A i ♦D – będzie w zasadzie zwycięska zawsze, zwłaszcza że ♦K może znajdować się u W, który nie będzie w stanie podegrać trefli. Inna sprawa, że gdy weźmie on nań lewę i wyjdzie w pika, rozgrywający stanie przed kolejnym problemem…

W protokole rozdania spotkamy więc wpisy w wysokości 400 dla NS, rzadko minimaksowe 430 dla tej strony (możliwe do uzyskania wyłącznie z ręki S, ale raczej wyłącznie w widne karty) oraz – na pewno częściej – wpadkowe 50 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 4BA(S!), 10 lew; 430 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 10 (NS);

♥ – 10 (S!);

♠ – 9 (NS);

BA – 10 (S!).

Analizy przygotował Wojciech Siwiec