Rozdanie 11; rozdawał S, obie przed partią.

Rozdanie 11 Rozd. S, po partii: -	♠ Q 7 ♥ 7 5 ♦ Q 9 7 4 ♣ K 10 9 4 3
♠ 8 4 2 ♥ A K Q 8 6 ♦ K 10 3 ♣ J 7		♠ K J 6 ♥ J 10 9 2 ♦ 8 6 2 ♣ A Q 6
	♠ A 10 9 5 3 ♥ 4 3 ♦ A J 5 ♣ 8 5 2

¹inwit do końcówki z fitem kierowym

²minimum (11–13 PC) w składzie 5332

Przeciwko rozgrywanej przez W częściówce w kiery N zawistuje prawdopodobnie blotką karo, traktując to jako umiarkowany kompromis pomiędzy zdecydowanym atakiem (który rozpocząłby wist treflowy, czy nawet ♠D, z nadzieją na zdobycie w tym kolorze przebitki), a na wskroś pasywnym wyjściem w atu. Będzie to (blotka karo) dobry początek obrony, S pobije bowiem pierwszą lewę ♦A i powtórzy karem. Jeśli tylko N nie zagra w trefla, W będzie musiał oddać dwa kara oraz dwa piki, sam skompletuje przeto jedynie wymagane dziewięć wziątek. Jak już wspomniałem, końcówkę wypuściłby jedynie wist treflowy albo zagranie w ten kolor przez e-N-a w fazie środkowej.

Do wygrania są tu natomiast 3BA, choć bezwarunkowo wyłącznie z lepszej ręki E (z przeciwnej – kontrakt położy jedynie ♠D!?, w tym celu partner musiałby się wszakże zmieścić pikami w licytacji). Przeciwko 3BA(E) padłby natomiast wist ♠10 (albo nawet blotką), rozgrywający zabiłby więc ♠D królem, wyrobił sobie wziątkę na ♦K oraz zaimpasował ♣K; ponadto wziąłby pięć górnych kierów.

W protokole rozdania spotkamy w większości wpisy 140 dla WE oraz wpadkowe 50 po stronie przeciwnej [za 4♥(W) bez jednej].

Minimaks teoretyczny:  3BA(E!), 9 lew; 400 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 7 (WE);

♥ – 9 (WE);

♠ – 7 (WE);

BA – 9 (E!).