Rozdanie 9; rozdawał N, po partii WE.

Rozdanie 9 Rozd. N, po partii: EW	♠ J8 ♥ Q94 ♦ 754 ♣ AQ875
♠ KQT964 ♥ 86 ♦ AQ ♣ KJT		♠ 72 ♥ KJ753 ♦ K632 ♣ 63
	♠ A53 ♥ AT2 ♦ JT98 ♣ 942

¹ półforsujące

² oczywiście nie ma mowy o przyjęciu partnerowego inwitu

To również będzie kontrakt bardzo popularny, jak zresztą i powyższa sekwencja licytacyjna, która doń doprowadzi. Przeciwko 3♠(W) N zaatakuje najprawdopodobniej blotką karową, wówczas rozgrywający powinien wziąć pierwszą lewę ♦A (!) w ręce (dojście do stołu ♦K może się później przydać). Niejeden gracz W wyjdzie następnie ♠K, ponieważ jednak kiedyś i tak trzeba będzie zagrać w kiery, prawidłowym krokiem będzie uczynienie tego od razu w drugiej lewie, sugerujące, że rozgrywający miał w tym kolorze singletona. Gdy N doda blotkę, wzrośnie szansa, że nie ma on ♥A, W powinien więc zadysponować ze stołu ♥W. S zabije go ♥A, po czym najprawdopodobniej odwróci treflem (albo pikiem, wówczas W wstawi z ręki ♠K). N odbierze wtedy dwie wziątki treflowe i wyjdzie kierem albo karem. Rozgrywający będzie więc miał dwa dojścia do dziadka na czerwone króle, które powinien rzecz jasna wykorzystać do dwukrotnego podegrania atutów. Do ♠K, a potem do ♠D, w ręce e-N-a ujawniło się już bowiem 8 PC (♣A D oraz ♥D), przeto ♠A musi znajdować się u jego partnera. Dzięki temu W odda tylko cztery lewy: pikową, kierową oraz dwa treflowe, zrobi zatem równo swoje. Stąd najpopularniejszym wpisem w protokole tego rozdania będzie minimaksowe 140 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 3♠(WE), 9 lew; 140 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 6(NS,WE!);

♥ – 7(WE);

♠ – 9(WE);

BA – 7 (WE).