Rozdanie 14; rozdawał E, obie przed partią.

Rozdanie 14 Rozd. E, po partii: -	♠ 87 ♥ QJ752 ♦ AJ9 ♣ 765
♠ QT54 ♥ 98 ♦ 3 ♣ QJT984		♠ KJ6 ♥ AK4 ♦ 8654 ♣ A32
	♠ A932 ♥ T63 ♦ KQT72 ♣ K

¹ naturalne, tylko cztery piki, ale ręka układowa, nieforsujące, a w zasadzie do pasa

Oczywiście tylko wówczas, jeżeli system daje taką możliwość. Dzisiaj często nie daje, jako że takie 2♠ to kolejne pytanie o układ, wówczas gracz W musi skalkulować, co mu się tu lepiej opłaca: czy tropić grę w piki, może nawet końcówkę (gdy partner ma cztery, nie mówiąc już o pięciu kartach w tym kolorze), czy też zdecydować się na zagranie bezpiecznej, często optymalnej częściówki w trefle. W tym drugim wypadku odpowiadający powinien zrezygnować ze staymana, a tym samym z ewentualnej gry w piki, tylko dać transfer na trefle i spasować na treflowy rebid partnera:

¹ transfer na trefle

Rzecz jasna, w optymalnej sytuacji będą pary stosujące nowoczesne rozwiązanie pod nazwą stayman + transfer:

¹ transfer na trefle

Na wielu stołach turnieju dojdzie zatem do kontraktu 3♣, na ogół z ręki E. Przeciwko niemu S zaatakuje ♦K. Optymalne dla obrony będzie, gdy N pobije ♦K asem i odwróci ♠7, zaś S lewę tę przepuści (z licytacji będzie na ogół wiedział, że partner nie ma w tym kolorze singla). Jeśli teraz rozgrywający zaimpasuje ♣K, a na pewno tak właśnie postąpi, to nie tylko odda tę lewę, ale też dwie następne – na ♠A i pikową przebitkę. Zrobi wówczas tylko swoje. Jeśli zaś obrońcy o przebitce nie pomyślą, E skompletuje 10 wziątek, a może nawet 11, gdy przyjdzie mu do głowy pociągnąć ♣A z góry. To ostatnie nie będzie jednak zbyt prawdopodobne, a w końcu trudno poprzeć je jakimkolwiek argumentem teoretycznym.

Także pikowa gra W wygląda nieźle, dużo lepiej jednak w teorii aniżeli w praktyce. Przeciwko niej N wyjdzie najprawdopodobniej ♥D. Rozgrywający zabije w dziadku ♥A, po czym pomyśli nie tyle o ewentualnej nadróbce, co o zmaksymalizowaniu szans na realizację kontraktu. A w tym celu – niezależnie od obranej przez zawodnika W drogi – konieczne będzie wyrobienie trefli bez oddania przeciwnikom lewy w tym kolorze. Można bowiem zagrać w atu, a potem zaimpasować ♣K, to jednak wymaga podziału pików 3–3 (najczęściej: trzy piki, trzy trefle, dwa kiery), albo wyjść w drugiej lewie w karo, aby potem przebić w ręce dwie karty tego koloru oraz – wcześniej czy później – zaimpasować ♣K (cztery piki, dwa trefle, dwa kiery). To drugie – jeśli idzie o szansę powodzenia – jest znacznie bardziej prawdopodobne, pierwsze da jednak mnóstwo lew (11!), gdy N ma w treflach drugiego (singlowego) króla (i atuty są rozłożone równo). Niezależnie jednak od zastosowanej metody, jeśli W zrobi w treflach impas, nieodwołalnie już polegnie, i to bez dwóch albo nawet bez trzech.

W protokole rozdania spotkamy więc przede wszystkim takie wpisy: 130 i 110 dla WE, ale też 50, 100 czy nawet 150 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 5♣(WE), 11 lew; 400 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (WE);

♦ – 7 (NS);

♥ – 8 (NS);

♠ – 8 (WE);

BA – 7 (WE).