Rozdanie 8; rozdawał W, obie przed partią.

Rozdanie 8 Rozd. W, po partii: -	♠ K7 ♥ 42 ♦ AKQ ♣ AJ9752
♠ J653 ♥ J83 ♦ J83 ♣ Q64		♠ AQT84 ♥ AQ95 ♦ T72 ♣ T
	♠ 92 ♥ KT76 ♦ 9654 ♣ K83

¹ kontra sputnik

GraczS ma dwa króle i cztery kiery, na pewno więc stać go na zgłoszenie kontry sputnik, po której – i podniesieniu W do 2♠ – otwierający po prostu skoczy na 3BA. Ma bowiem zrównoważony układ, mimo sześciokartu treflowego nie będzie więc raczej dążył do wysokiej końcówki w ten kolor. Ponadto – szczególnie w Naszym Systemie – nie miałby za bardzo jak wskazać forsująco silnej ręki na treflach, nie tracąc przy tym szansy na zagranie 3BA (ze swojej ręki). Owszem, mógłby na razie skontrować, ale w następnym okrążeniu – po dowolnej zapowiedzi partnera – i tak musiałby powiedzieć 3BA, a przecież nie byłby wówczas ani odrobinę mądrzejszy, niż jest w tej chwili. W każdym razie szansa naukowego rozpoznania, że końcówka w trefle jest tu lepsza od bezatutowej (gdyby istotnie tak było), nie byłaby duża. Inna sprawa, że byłaby lepsza z zasadzie wyłącznie wówczas, gdyby S miał w pikach singla, a trefle nie byłyby pełne (choć przebitka pikowa mogłaby też być wówczas dojściem do stołu, do – udanego – impasu przeciwko ♣K). Dlatego też na bardzo dużej większości stołów licytacja przebiegnie tak, jak przedstawiono to wyżej, i skończy się na kontrakcie 3BA(N).

Przeciwko tej grze E zaatakuje pikiem, zatem rozgrywający weźmie pierwszą lewę ♠K w ręce, ściągnie ♦A K D, wejdzie na stół ♣K, zagra stamtąd blotką treflową i… nastąpi kluczowy moment rozdania. W tej chwili N będzie jedynie wiedział, że E ma najprawdopodobniej pięć pików, a jego partner – cztery, kara zaś dzielą się 3–3. Wprawdzie w pierwszej rundzie koloru spadnie od E ♣10, ale będzie ona też przecież mogła pochodzić z konfiguracji ♣D 10 sec. Zaistnieją zatem pewne przesłanki na rzecz impasu ♣W w drugiej rundzie koloru, nie na tyle jednak silne, aby określić ten manewr jako posunięcie zdecydowanie lepsze niż zagranie wówczas ♣A z góry. Sądzę więc, że większość kontraktów 3BA(N) zostanie przegranych, choć bez watpienia znajdą się również rozgrywający, którzy grę tę zrealizują, i to z dwoma nadróbkami.

Podobnie będzie się rzecz miała z dużo mniej licznymi – jak sądzę – dogranymi w trefle – aby taki kontrakt zrealizować, rozgrywający będzie musiał wykonać impas przeciwko damie atu w ręce W.

W protokole rozdania wpadkowe 50 dla WE powinny zatem dominować nad końcówkowymi 400 czy minimaksowymi 460 dla strony NS.

Minimaks teoretyczny: 5BA(N!), 11 lew; 460 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (N!);

♦ – 11(N!);

♥ – 7 (NS);

♠ – 8 (WE);

BA – 11 (N!).