Rozdanie 23; rozdawał S, obie po partii.

Rozdanie 23 Rozd. S, po partii: obie	♠ AK83 ♥ 864 ♦ 5 ♣ AJ965
♠ J9542 ♥ KQ53 ♦ QJ ♣ K7		♠ Q6 ♥ 72 ♦ K862 ♣ T8432
	♠ T7 ♥ AJT9 ♦ AT9743 ♣ Q

Nasz System:

¹ naturalne, forsing na jedno okrążenie

² kolor przeciwnika, definitywne przesądzenie dogranej

³ naturalne, cztery kiery

⁴ mocna, ale tylko propozycja kontraktu, gdyby N miał 3BA nie do zniesienia, wrzuciłby je w drugim albo nawet pierwszym okrążeniu licytacji

⁵ w związku z tym, że partner ma pewne wątpliwości co do 3BA, S – z kartą wysoce niebezatutową – próbuje znaleźć optymalną grę w kolor, ta zapowiedź wskazuje układ 6♦–4♥ (gdy N ma silną kartę na treflach, z którą zalicytował 2♠ w poszukiwaniu ewentualnego fitu treflowego, to teraz wróci na 4BA, na które jego partner spasuje)

⁶ teraz jednak N wybiera grę w kiery

Wspólny Język:

¹ w pierwszym czytaniu kontra sputnik, wskazuje kiery

² naturalne, forsing do dogranej (uprzednia kontra przygotowywała forsujące wskazanie własnego koloru)

³ typowy miltonaż karowo-kierowy, karta wybitnie ukierunkowana do gry kolorowej

⁴ w kontekście powyższego N wybiera grę w kiery na siedmiu atutach, dwa pewne zatrzymania w kolorze przeciwnika to bowiem nie wszystko; N ma tylko singla w karach, a S na pewno nie posiada fitu treflowego, 3BA może zatem nie być przez co grać, N widzi w zamian dobrą grę przebitkową w kiery, a posiadane przezeń trzy topy w kolorach czarnych bardzo dobrze do tego wariantu rozgrywki pasują

Być może są to przede wszystkim sekwencje życzeniowe, bardzo często bez specjalnych subtelności licytacyjnych dojdzie bowiem do kontraktu 3BA(N). Wprawdzie wskazany wist ♠D zapewni rozgrywającemu trzecie zatrzymanie w tym kolorze na ósemkę w ręce, ale i tak gra ta po elementarnie poprawnej obronie nie będzie miała szans na sukces. Rozgrywający pobije pierwszą lewę ♠A w ręce i zagra karem – do ósemki na stole (z perspektywy rozgrywki pojedynczego koloru – optymalnie). W weźmie tę lewę ♦W i powtórzy ♠W.N zabije ♠K, po czym zrobi impas ♥W w dziadku – przede wszystkim w poszukiwaniu drugiego dojścia do stołu. W weźmie tę lewę ♥D, po czym na pewno ściągnie ♠W i zagra po racz czwarty w piki. Rozgrywający utrzyma się wtedy ♠8 w ręce, a ze stołu na piki pozbędzie się kiera i kara. Teraz kolejny impas kierowy – w przypadku powodzenia pozwalający zagranie ♦A i ♦10 – doprowadzi do wpadki bez dwóch. Kiedy zaś gracz N zorientuje się, że na swoje popartyjne wejście do licytacji W musi posiadać dwa honory kierowe (oprócz nich ma bowiem jedynie ♠W, ♦D W sec oraz – bez wątpienia – ♣K), to drugą rundę kierów zabije w dziadku asem, aby następnie zagrać ♦A i ♦10, i wpadnie tylko bez jednej.

Końcówka w kiery zostanie zaś łatwo zrealizowana – na obustronne przebitki. Powiedzmy, że przeciwko 4♥(S) W zawistuje ♦D. Rozgrywający zabije ♦A w ręce, po czym będzie dysponował kilkoma drogami do sukcesu, nawet bez konieczności impasowania ♣K. Na przykład w drugiej lewie przebije w dziadku karo, a następnie ściągnie ♠A K oraz ♣A, przebije w ręce trefla (albo pika) i wyjdzie kolejnym karem. W nie zyska niczego, przebijając figurą atu, zrzuci zatem pika. S przebije wtedy w dziadku ♥6, przebije w ręce pika i w końcówce…

… zagra z ręki kolejne karo. I albo zrobi przebitkę ♥8 w dziadku (i weźmie 10. lewę na asa atu w ręce), albo – gdy W przebije jako pierwszy damą atu i wyjdzie w kiera albo w ♠W – zdobędzie jeszcze dwie wziątki na ♥A W w ręce. Istnieje też kilka innych wariantów skutecznej rozgrywki.

W protokole rozdania przeważać będą jednak na pewno wpadkowe 100 dla WE, minimaksowe 620 dla NS bez wątpienia też jednak się w nim pojawią.

Minimaks teoretyczny: 4♥(S!), 10 lew; 620 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 9 (NS);

♥ – 10(S!);

♠ – 9 (NS);

BA – 8 (N!).