Rozdanie 32; rozdawał W, po partii WE.

Rozdanie 32 Rozd. W, po partii: EW	♠ AQ73 ♥ A97 ♦ T3 ♣ AJ73
♠ J842 ♥ Q43 ♦ AQJ ♣ K52		♠ 96 ♥ K82 ♦ K98752 ♣ QT
	♠ KT5 ♥ JT65 ♦ 64 ♣ 9864

¹ naturalne, 15–18 PC

² naturalne, nieforsujące, karta bliska karnej kontry, E widzi jednak, iż przy sześciokarcie karowym w jego ręce przeciwnicy na pewno znajdą kolor uzgodniony, postanawia więc jak najprędzej pokazać własny kolor

¹ naturalne, 15–18 PC

² naturalne, nieforsujące, karta bliska karnej kontry, E widzi jednak, iż przy sześciokarcie karowym w jego ręce przeciwnicy na pewno znajdą kolor uzgodniony, postanawia więc jak najprędzej pokazać własny kolor

³ wywoławcza, z pustym dublem karo N może sobie pozwolić na taką zapowiedź, mimo że dysponuje jedynie minimum wejścia

⁴ wskazanie karty w ramach istniejących okoliczności maksymalnej, jednak bez krótkości w kierach (E powinien mieć w tym kolorze przynajmniej dubletona)

⁵ ze względu na aż trzy honory w karach, a także z innych względów nie ma mowy o ukarnieniu kontry partnera, zwłaszcza że ten na swoją zapowiedź dwa w młodszy ma najprawdopodobniej w tym kolorze sześciokart

Kolejna pochwała – racjonalnej – walki! Gdyby N odpuścił rozdanie,E grałby zapowiedziane 2♦ i zrobiłby co najmniej swoje. Po jego ożywczej kontrze partner zalicytuje natomiast 2♥, które mogłyby zostać położone co najwyżej bez jednej, i to wyłącznie po ataku karowym lub blotką treflową. Ale nawet po wiście ♦A – aby grę położyć, W musiałby w drugiej lewie koniecznie zagrać w blotkę treflową. Obrona jak najbardziej możliwa, a wręcz wysoce wskazana: zarówno pierwszy wist ♦A, jak i – po dołożeniu przez partnera lawintalowej ♦2 (o ile, rzecz jasna, byłby to lawintal, logika sytuacji przemawia jednakże za taką właśnie interpretacją, po pierwsze bowiem, E w zasadzie musi mieć ♦K, a po drugie, gdyby jakimś cudem ♦K znajdował się w ręce rozgrywającego, to po ataku ♦A sytuacja obrony stałaby się nie do pozazdroszczenia) – zmiana w drugiej lewie na trefla. Podobnie jak jej ciąg dalszy – po utrzymaniu się w drugiej lewie ♣10 E musiałby bowiem kontynuować ♣D. Rozgrywający nie byłby w stanie zaimpasować dwukrotnie kierów, oddałby zatem dwie lewy w tym kolorze (jedną – być może – w postaci przebitki pika, której E dokonałby po uprzednim pozbyciu się jednej karty tego koloru na ściągniętego przez partnera ♣K). A ponadto dwa kara i dwa trefle, na swój kontrakt 2♥ wpadłby więc bez jednej.

Gdyby przed otwarciem trefli W ściągnął też drugie karo, kontrakt mógłby już zostać zrealizowany. Rozgrywający przepuściłby bowiem trefla, zabił asem drugą rundę tego koloru, a następnie ściągnąłby ♠A, przeszedł do ręki ♠K i zagrał stamtąd kiera – do dziewiątki w dziadku. E zabiłby ją ♥K, po czym nie mógłby bezkarnie odejść kierem, zagrałby więc w karo pod podwójny renons. Rozgrywający przebiłby je ♥6 w ręce, a ze stołu zrzucił blotkę pikową, potem zaś zrobiłby drugi impas w atutach, ściągnął też ♥A i wyrobił sobie fortę treflową poprzez oddanie obrońcy W lewy na króla w tym kolorze. I już miałby swoje: trzy atuty, trzy piki i dwa trefle.

Jak już jednak wspomniałem, po ożywieniu przez e-N-a licytacji nie skończy się raczej na kontrakcie 2♥(S) z kontrą, tylkoW odniesie ją na 3♦. Po każdym wiście innym niż kierowy rozgrywający zrobi swoje, jeśli tylko zaimpasuje trefle dziesiątką w ręce, by później na dziadkowego ♣K pozbyć się z ręki kiera. S może jednak z powodzeniem wyjść ♥W, a gdy potem dostanie się do ręki na ♠K powtórzy kierem i gra zostanie położona. Broniący wezmą bowiem po dwie lewy w każdym z kolorów starszych oraz jednego trefla.

W protokole rozdania spotkamy więc głównie zapisy w wysokości 90 i 110 dla WE, ale też wpadkowe 100 po stronie przeciwnej. Na marginesie, 3♦(W) położyć by się nie dało, choć i wtedy rozgrywający musiałby zaimpasować ♣W.

Minimaks teoretyczny: 3♦(W!), 9 lew; 110 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 9 (W!);

♥ – 7 (NS);

♠ – 7 (NS);

BA – 8 (W!).