Rozdanie 23; rozdawał S, obie po partii.

Rozdanie 23 Rozd. S, po partii: obie	♠ KJ6 ♥ J64 ♦ 643 ♣ Q865
♠ A84 ♥ QT72 ♦ 85 ♣ JT43		♠ Q952 ♥ K983 ♦ K92 ♣ AK
	♠ T73 ♥ A5 ♦ AQJT7 ♣ 972

¹ 15 PC w nieatrakcyjnym układzie, ale raczej należy podjąć walkę, aby przeciwnicy nie ukradli stronie WE częściówki

² kontra partnera jest wywoławcza do kar, dana też została po partii, mimo to wcale nie ma pewności położenia 1BA

A nawet gdyby się je, teoretycznie rzecz biorąc, kładło, to nie zawsze znaleziony zostanie optymalny wist i dalsza obrona. Ponadto odpowiadający może wówczas uciec na 2♦, które mogą wychodzić, a jeśli nawet nie, to trudno je będzie skontrować. Tak by też było w tym rozdaniu, choć także 2♦(NS) dałoby się już położyć bez jednej, lecz aby cel ten osiągnąć, W nie mógłby wyjść na pierwszym wiście w atu (!). Dużo łatwiej byłoby obłożyć 1BA(N) – zarówno po ataku kierowym, jak i pikowym.

Tymczasem jednak na wielu stołach turnieju ostatecznym kontraktem staną się 2♥(W). Rozgrywający dostanie atak karowy, odda więc na pewno dwie wziątki w tym kolorze, ♠K oraz asa atu. Waleta powinien poszukać u e-N-a – w statystycznie dłuższym fragmencie tego koloru. S ma bowiem pięć kar, a jego partner tylko trzy, zatem kiery dzielą się najprawdopodobniej 3(N)–2(S). W oparciu o tę przesłankę W rozwiąże skutecznie kolor atutowy i skompletuje dziewięć wziątek. Najpopularniejszym wpisem w protokole tego rozdania powinno zatem być minimaksowe 140 dla WE. Nie wszyscy jednak rzecz jasna wyłapią waleta atu, ci będą więc musieli zadowolić się zapisem w wysokości 110 po swojej stronie.

Minimaks teoretyczny: 3♥(WE), 9 lew; 140 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (E!);

♦ – 7 (NS);

♥ – 9(WE);

♠ – 8 (WE);

BA – 7 (E!).