Rozdanie 33; rozdawał N, obie przed partią.

Rozdanie 33 Rozd. N, po partii: -	♠ AQ82 ♥ AK8 ♦ KJT5 ♣ Q6
♠ KT7 ♥ QJT3 ♦ 7 ♣ JT943		♠ J6 ♥ 642 ♦ A862 ♣ AK82
	♠ 9543 ♥ 975 ♦ Q943 ♣ 75

¹ tylko dubel w pikach, nie można więc zalicytować kontry wywoławczej

² ręka układowa, mimo niewielkiej siły chciałoby się więc coś zalicytować i W mógłby sobie na to pozwolić, gdyby jego ewentualna kontra była ogólnowywoławcza, albo dwukolorowa (kontra bi)

To oczywiście trzeba jednak mieć dokładnie omówione i przećwiczone w praktyce, wówczas W mógłby istotnie taką kontrę zalicytować. Jego partner zapowiedziałby wtedy 2♣, a w razie potrzeby przepchnąłby się też jeszcze na 3♣. Istotnie, z ręki W byłyby do wygrania nawet 4♣ (jeden pik z ręki E wyleciałby na wyrobionego kiera), podczas gdy treflowa gra zawodnika E zostałaby ograniczona do dziewięciu wziątek wyłącznie po pierwszym wiście pikowym (broniący wzięliby wówczas dwa piki oraz dwa kiery).

Tymczasem jednak na ogromnej większości stołów turnieju ostatecznym kontraktem stanie się 1BA(N). Przeciwko tej grze E zaatakuje ♣A, a jego partner dołoży ♣W. Najprawdopodobniej E nie pociągnie następnie ♣K, tylko będzie starał się znaleźć dojście do ręki partnera, aby ten podegrał ♣D w ręce e-N-a. Powiedzmy, że w drugiej lewie E wyjdzie w kiera. W będzie wówczas musiał wstawić na trzeciej ręce ♥10, a rozgrywający zabije lewę asem. Następnie N zagra w kara. E będzie mógł sobie pozwolić na dwukrotne (a nawet trzykrotne) przepuszczenie tego koloru, wówczas jego partner powinien czy to potwierdzić, czy to zalawintalować trefle, tj. w pierwszej kolejności nie do koloru dodać ♥3. Będzie to dla gracza E sygnał, aby pociągnął ♣K z góry. W widzi bowiem, że nie ma dojścia do ręki, aby podegrać ♣D, istnieje natomiast duża szansa, iż jego partner zaatakował ♣A z koloru pięciokartowego. W końcu graczE powinien więc zabić karo asem i zagrać ♣K. A potem kontynuować treflem i w ten sposób ograniczyć przeciwnika do swojego.

Inna sprawa, że nawet jeśli szybkie odebranie trefli stronie WE się nie uda, rozgrywający i tak będzie dysponował jedynie siedmioma wziątkami: trzema karowymi, dwiema kierowymi i dwoma pikowymi – po zaimpasowaniu króla w tym kolorze. Gdyby zatem było to tak samo jasne już w środku rozdania, to W nie powinien nakłaniać partnera do szybkiego zagrania trefli z góry, tylko spokojnie poczekać na naturalny bieg wypadków. Zagranie w trefle z pozycjiE mogłoby wówczas bowiem wyrobić przeciwnikowi dodatkową wziątkę na pierwotnie ♣D x x, czyli cenną dlań nadróbkę. Tymczasem broniący i bez mogliby zdobyć potrzebne im sześć lew, np. tylko trzy treflowe, ale też po jednej w każdym z pozostałych kolorów (bądź nawet dwa kiery).

W protokole rozdania spotkamy przede wszystkim zapisy w wysokości 90 dla NS. A gdyby którejś parze WE udało się w jakiś sposób znaleźć w licytacji, zagra ona częściówkę w trefle – za cenne 110 albo nawet 130 dla swojej strony.

Minimaks teoretyczny: 4♣(W!), 10 lew; 130dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (W!);

♦ – 8 (NS);

♥ – 7 (WE);

♠ – 6 (NS, WE!);

BA – 7 (NS).

Analizy przygotował Wojciech Siwiec