Rozdanie 6; rozdawał E, po partii WE.

Rozdanie 6 Rozd. E, po partii: EW	♠ 7654 ♥ ♦ 876 ♣ AK7652
♠ A2 ♥ AQJ8 ♦ K432 ♣ QJ8		♠ JT ♥ T763 ♦ Q95 ♣ T943
	♠ KQ983 ♥ K9542 ♦ AJT ♣

¹ miltonowo-układowy inwit do końcówki z fitem pikowym (możliwe są też inne rozwiązania konwencyjne)

² punktów dużo, lew (na grę przeciwników) mało

Po drugoręcznym otwarciu gracza S 1♠ bez wątpienia dojdzie już do zagrania przez jego stronę końcówki w ten kolor. Przeciwko tej grze obrońca W zaatakuje rzecz jasna ♠A i pikiem i będzie to jedyna obrona definitywnie ograniczająca rozgrywającego do zawsze mu należnych dziesięciu wziątek. Inaczej łatwo zrobiłby on nadróbkę – na dziadkowe ♣A K wyrzuciłby dwa kara z ręki i grałby na obustronne przebitki, wziąłby zatem osiem lew atutowych (jedna honorowa i trzy przebitki treflowo-karowe w ręce oraz cztery przebitki kierowe w dziadku), ♣A K i ♦A.

A tak – po ataku ♠A i pikiem – rozgrywający utrzyma się figurą w ręce, w trzeciej lewie przebije na stole kiera, na ♣A K wyrzuci z ręki dwa kiery i zaimpasuje dwukrotnie kara. Odda wtedy pika, karo i pozostałego mu jeszcze w ręce kiera. Druga droga do dziesięciu wziątek to wyrzucenie na ♣A K dwóch kar z ręki, przebicie na stole jeszcze jednego kiera i oddanie obrońcom dwóch wziątek w tym kolorze, by w ten sposób wyrobić sobie w nim fortę. Metoda pierwsza jest rzecz jasna lepsza, wymaga bowiem jedynie podziału figur karowych albo całego mariasza w ręce E (wysokie prawdopodobieństwo jej powodzenia osłabia nieco kontra zawodnika W). Metoda druga wymaga zaś albo podziału kierów 4–4, albo spadnięcia krótkiego asa w tym kolorze.

W protokole rozdania pojawią się przede wszystkim wpisy w wysokości 620 oraz 650 dla strony NS.

Minimaks teoretyczny: 4♠(NS), 10 lew; 420 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (NS);

♦ – 7 (NS);

♥ – 7(WE);

♠ – 10(NS);

BA – 8 (S!).