Rozdanie 12; rozdawał W, po partii NS.

Rozdanie 12 Rozd. W, po partii: NS	♠ AK93 ♥ Q842 ♦ A972 ♣ 3
♠ QJ ♥ AT75 ♦ QT65 ♣ AQ4		♠ 765 ♥ KJ6 ♦ KJ43 ♣ J65
	♠ T842 ♥ 93 ♦ 8 ♣ KT9872

Nasz System:

¹ cztery kiery, wykluczone cztery piki

Wspólny Język:

¹ naturalny inwit

albo:

¹ wskazanie kolorów starszych

² wskazanie siły

³ naturalne, inwit

W ostatniej sekwencji E widzi, że nie można skontrować przeciwnikom 2♠ (choć w rzeczywistości dałoby się położyć je bez jednej, czyli z kontrą za magiczne 200 punktów), przeto wybiera grę własną na poziomie (co najmniej) 2BA. Przewidując taki bieg wydarzeń, E zgłosił w poprzednim okrążeniu wskazującą siłę kontrę, gdyby bowiem tego nie uczynił, to teraz, gdy dobiegłyby doń 2♠ e-S-a, jego 2BA byłyby wywołaniem na kolory młodsze.

Na dużej większości stołów skończy się więc na kontrakcie 2BA(W). Przeciwko tej grze N wyjdzie pikiem, asem, rzecz jasna, jest bowiem silny (ma boczne dojścia). Broniący odbiorą zatem cztery wziątki pikowe, a potem odejdą bezpiecznie, najprawdopodobniej karem (albo treflem, gdy do pikówW zrzuci z ręki trefla). Rozgrywający wyrobi sobie kara, zaimpasuje ♣K, po czym – aby zdobyć osiem wziątek – będzie musiał wyłapać ♥D. Tam, gdzie N wskazał kolory starsze, nie będzie z tym problemów, także przy pozostałych stołach rozgrywający powinien jednak z zadaniem tym sobie poradzić. Kiedy bowiem dojdzie do decydującego momentu, będzie już bowiem wiedział, iż układ ręki e-N-a to 4–4–4–1 (ściągnie bowiem wszystkie kara i – po wykonaniu impasu ♣D w ręce – ♣A), u niego więc właśnie poszuka kluczowej figury kierowej (damy).

W protokołach rozdania powinny zatem dominować minimaksowe wpisy w wysokości 120 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 2BA(WE), 8 lew; 120 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 8 (WE);

♥ – 6(WE);

♠ – 7 (NS);

BA – 8(WE).