Rozdanie 15; rozdawał S, po partii NS.

Rozdanie 15 Rozd. S, po partii: NS	♠ 42 ♥ 3 ♦ AKJ9854 ♣ JT8
♠ 653 ♥ A985 ♦ 3 ♣ K9762		♠ AQ7 ♥ KQJ642 ♦ Q76 ♣ Q
	♠ KJT98 ♥ T7 ♦ T2 ♣ A543

¹ dobre podniesienie do 4♥, tu wprawdzie punktów mało, ale siedem ładnych miltonów i singiel karowy

Powinien to być kontrakt ostateczny na prawie każdym stole turnieju. Przeciwko niemu S wyjdzie na pewno ♦10, czyli w kolor partnera. A ten zabije pierwszą lewę ♦K i odwróci w pika. Tak w każdym razie powinna tu wyglądać obrona optymalna. Rozgrywający powinien zabić drugą lewę ♠A (akurat może też dodać w niej ♠7, to byłoby jednak tragiczne w przypadku, gdyby N miał w pikach singletona). Potem należy dwa razy zaatutować i zagrać ♣D – z nadzieją, iż albo as tego koloru znajduje się u e-S-a, albo – gdy jest on u e-N-a (mało prawdopodobne po jego otwarciu 3♦, choć niewykluczone, było to bowiem otwarcie trzecioręczne) – to zawodnik ten miał w pikach singla. Jeśli S zabije ♣D asem (choć będzie mu też wolno bez żadnej straty lewę tę przepuścić), to następnie będzie musiał jak najszybciej odebrać ♠K (!). Gdyby bowiem tego nie uczynił, to przeciwnik tylko jedną przebitką w ręce wyrobiłby sobie do końca trefle (jako że N posiada ♣W 10 x) i na króla oraz fortę tego koloru wyrzuciłby z ręki oba pozostałe tam jeszcze piki. Zrobiłby zatem swoją grę z niezwykle cenną nadróbką.

Na ogół skończy się jednak na dziesięciu wziątkach, przeto najpopularniejszy wpis w turniejowym protokole tego rozdania będzie opiewał na minimaksowe 420 punktów dla WE.

Problem pikowo-treflowy najlepiej uwypukla fakt, iż kontrakt 4♥ z nienaturalnej ręki W zostałby położony po pierwszym wiście pikowym.

Minimaks teoretyczny: 4♥(E!), 10 lew; 420dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 6(WE);

♦ – 9 (NS);

♥ – 10 (E!);

♠ – 6(NS, WE!);

BA – 8 (E!).