Rozdanie 19; rozdawał S, po partii WE.

	♠ K62 ♥ == ♦ A10864 ♣ K7643
♠ AJ10 ♥ AQ7652 ♦ 53 ♣ 52		♠ 87 ♥ KJ83 ♦ QJ72 ♣ 1098
	♠ Q9543 ♥ 1094 ♦ K9 ♣ AQJ

¹ powiedzmy, że jest to systemowy inwit do dogranej z fitem pikowym

² nawet bez kierowego podniesienia E – N i tak dołożyłby końcówkę (a rozpoczął od 3♥ po to, aby zlimitować swoją rękę)

Oczywiście po podniesieniu E do 4♥ sytuacja e-N-a jest dużo bardziej komfortowa, jako że może być wówczas pewien wyłączenia w tym kolorze w ręce partnera. Przeciwko standardowym – co do tego nie ma cienia wątpliwości – 4♠(S) broniący W zaatakuje ♥A – i będzie to jedyny atak ograniczający rozgrywającego do dziesięciu wziątek. Po każdym innym S miałby już bowiem szansę zdobyć nadróbkę. Szczególnie po karowym, wówczas bowiem wstawionego przez E waleta pobiłby ♦K w ręce, wszedł na stół ♠K, ściągnął ♦A i kontynuował z dziadka ♦10 – na ekspas pozostałej w ręce E ♦D. Potem rozgrywający mógłby przebić w dziadku dwa kiery, a ostatniej karty tego koloru z ręki pozbyć się na wyrobioną ♦8. Oddałby tylko dwie lewy atutowe.

Po ataku w kiery rozgrywający będzie natomiast musiał oddać trzy wziątki: albo dwie pikowe i kierową (gdy przebije na stole tylko dwa kiery), albo trzy atutowe (jeśli dokona w dziadku trzech kierowych przebitek). To będzie też najczęstsze w tym rozdaniu rozstrzygnięcie, a odzwierciedli je wpis 420 dla NS – najpopularniejszy w jego turniejowym protokole.

Minimaks teoretyczny: 4♠(NS), 10 lew; 420 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (NS);

♦ – 9 (NS);

♥ – 8 (WE);

♠ – 10 (NS);

BA – 6 (NS, WE!).