Rozdanie 14; rozdawał E, obie przed partią.

	♠ Q7 ♥ QJ93 ♦ 8642 ♣ AQ9
♠ J4 ♥ A107 ♦ Q103 ♣ 76432		♠ A10963 ♥ 8642 ♦ AJ5 ♣ 8
	♠ K852 ♥ K5 ♦ K97 ♣ KJ105

albo:

¹ z nadzieją, że bez atu zajmie partner

² oczywiście druga dama nie jest pełnym zatrzymaniem koloru przeciwnika, niemniej zajęcie bez atu z ręką zawierającą drugą figurę to zazwyczaj krok właściwy

Na linii NS znajdują się 24 PC, przeto końcówka w bez atu jest tu kontraktem nieco podlimitowym. Na pewno zatem wiele duetów tej linii zatrzyma się w bezatutowych częściówkach – na szczeblu jednego bądź dwóch.

Teoretycznie rzecz biorąc, istotne jest, z której ręki to bez atu będzie grane. Oczywiście optymalnie byłoby ustawić tę grę z ręki N – od drugiej figury pikowej, wówczas nie mogłaby ona zostać podegrana na pierwszym wiście. W praktyce nie będzie to łatwe, chyba że N potraktuje swoją ♠D x jako pełnego stopera czy po prostu dojrzy konieczność (przewagę) zajęcia tego miana ze swojej ręki. Choćby ze względu na przewagi teoretyczne oraz doświadczenie praktyczne – często warto jest bowiem takie ryzyko podjąć. Zresztą poza Polską zajmowanie w takich sytuacjach (a także po zalicytowaniu przez partnera konwencyjnego czwartego koloru) bez atu z półzatrzymaniem, szczególnie drugą damą – jest nie tylko dopuszczalne, ale i jak najbardziej wskazane, wręcz zalecane.

W tym wypadku 3BA(N) istotnie są kontraktem pewnym, ale także 3BA(S) położy wyłącznie atak ♠4, spod drugiego waleta! Jeżeli rozgrywający położy na nią z dziadka damę, E zabije ♠A i powtórzy ♠6 albo ♠3. A kiedy w drugiej lewie W utrzyma się swoim ♠W, w następnej będzie musiał wyjść w karo. Po takim początku WE wezmą dwa piki, dwa kara oraz ♥A, położą zatem końcówkę bez jednej.

Podobnie będzie mogło się stać, jeśli do ♠4 (pierwszy wist) gracz S doda z dziadka ♠7. E wstawi wówczas ♠9 i rozgrywający będzie musiał wziąć pierwszą lewę ♠K w ręce. NastępnieS zagra w kiery: królem, a potem blotką.W będzie musiał przepuścić ten kolor dwa razy (!), zabić asem dopiero trzecią rundę kierów (S zrzuci w niej z ręki blotkę karową) i wyjść ♠W. A E pobić ją ♠A i odejść kierem (!), wpuszczając rozgrywającego ♥9 na stół. Tyle że chwilę wcześniej ręka e-S-a znajdzie się w przymusie: jeśli zostanie zrucony z niej pik, to E wskoczy potem ♦A i odbierze trzy piki; jeśli zaś S pozbędzie się wówczas drugiego kara, starci zatrzymanie w tym kolorze. W obu wypadkach rozgrywający zdobędzie co najwyżej osiem wziątek: trzy kierowe, cztery treflowe oraz pikową.

Przeciwko 3BA(S) obrońca W zaatakuje jednak prawie na pewno ♠W – rozgrywający zadysponuje zatem ze stołu damę i będzie już dysponował pewnym drugim stoperem w tym kolorze. Zabije więc pikową kontynuację (♠10) ze strony E królem w ręce (koniecznie) i zagra w kiery. Wyrobi sobie zatem trzy wziątki w tym kolorze, weźmie też lewę na ♦K.

Jeśli rozgrywający nie dostanie drugiej wziątki pikowej, to będzie koniecznie potrzebował trzech lew kierowych. Powinien wówczas zaimpasować w tym kolorze dziesiątkę, jest bowiem nieco większa szansa, iż honorek ten znajduje się w ręce W (pod impasem) aniżeli że spadnie trzeci (bądź krótszy) od któregokolwiek z broniących.

W protokołach tego rozdania powinny zatem zdecydowanie dominować zapisy 400 oraz 150 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 3BA(N!), 9 lew; 400 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 8 (N!);

♥ – 7 (NS);

♠ – 7 (WE);

BA – 9 (N!).