Rozdanie 19.

Rozdanie 19 Rozd. S, po partii: EW	♠ 9 6 2 ♥ Q 10 2 ♦ 10 6 5 4 ♣ K 6 2
♠ A 10 8 5 ♥ 9 7 6 ♦ K Q 8 ♣ A 10 4		♠ K ♥ A 4 3 ♦ A J 9 7 2 ♣ J 9 7 3
	♠ Q J 7 4 3 ♥ K J 8 5 ♦ 3 ♣ Q 8 5

Tutaj pewnie prawie wszędzie będzie grane 3BA, zwykle z ręki E. Na tych stołach, gdzie S nie będzie miał do dyspozycji podlimitowego otwarcia na starszych w układzie 5-4, czyli na mniej więcej 98% stołów, po pasie S gracze W będą otwierać 1♣, N spasuje, E zalicytuje 2♦ – naturalny forsing do dogranej; teraz ci odważni S, którzy zmieszczą się kontrą (po pasie W, N pewnie powie 2♥) będą mieli szanse na trafienie wistu. Tam, gdzie gracz S spasuje, W zalicytuje 2♠, E 2BA i W podniesie do 3BA. 

Teraz jeżeli S wyjdzie w pika, po wzięciu na króla naturalnym zagraniem jest trefl do dziesiątki. Teraz N, po lewie na króla, pewnie zagra w kiery, trzeba raz puścić – i tak nie ma szans na więcej niż 11 lew, drugie zabić, ponowić impas trefl, itd. – 11 lew.

Tam, gdzie S otworzy 2♣ na starsze, para WE będzie sprawdzona. Osobiście uważam, że najlepsza obrona jest z grubsza taka: kontra – punkty w równym lub objaśniak, 2♦ i 3♣ – naturalne, 2♥ – naturalne z dobrym kolorem, do 15,16 PC; 2♠ – oba młodsze, siłą wejścia (z pikami zwykle zdołamy powiedzieć 2♠, gdyż odpowiadający wybierze kiery), 2BA – 15-18 PC z zatrzymaniami w starszych (teraz 3♣/♦ – do gry, 3♥/♠ – krótkość, jeden lub dwa starsze, forsing do dogranej). Przy takich ustaleniach gracz W może skontrować, N pewnie da rekontrę – „partnerze, licytuj dłuższy starszy” i E jest w ciekawej pozycji… wydaje się, że najlepiej spasować (3♦ brzmi inwitująco) i gdy wróci 2♠, zalicytować 3♠ jako pytanie o zatrzymanie:

2♣ – oba starsze, co najmniej 5-4, do 10-11 PC.