Rozdanie 18.

Rozdanie 18 Rozd. E, po partii: NS	♠ 2 ♥ K 10 2 ♦ A J 9 6 4 ♣ A K 10 3
♠ A 10 9 8 7 6 ♥ A 9 6 3 ♦ 10 5 ♣ 7		♠ K J 5 4 ♥ 8 7 4 ♦ K 7 ♣ Q J 9 4
	♠ Q 3 ♥ Q J 5 ♦ Q 8 3 2 ♣ 8 6 5 2

Tutaj prawdopodobnie po dwóch pasach najczęściej nastąpi z ręką W trzecioręczne otwarcie 1♠. Czy z kartą N lepiej wejść 2♦, czy kontrą? Za kontrą może przemawiać możliwość szybkiego sprzedania możliwości gry w trzy kolory, ale jeżeli weźmiemy pod uwagę, że często wróci do nas podniesienie pików i wtedy będziemy musieli pasować ze względu na tylko 15 PC, to dojdziemy do wniosku, że lepsze jest wejście 2♦, po którym, jeżeli przeciwnicy uzgodnią piki, będziemy mogli zaakcentować siłę i możliwość gry w trzy kolory kontrą, np. po sekwencji:

Z posiadaną kartą na pewno stać nas na jeszcze jedną akcję, a ręka jest niemalże modelowa na kontrę w takiej pozycji.

Tu jednak E zalicytuje zwykle wyżej, niż 2♠, aby wskazać górę pasa z fitem, w zależności od ustaleń będzie to 2BA lub 3♦, i gdy W wycofa się na 3♠, to karta N jest za słaba na powtórne włączenie się do licytacji i 3♠ pewnie zostanie kontraktem ostatecznym.

3♦ – góra pasa (10-11 PC) z fitem pikowym.

Na 3♠ atak nastąpi asem karo. W sytuacji, gdy w stole wykłada się DWxx, S nie może dać prawdziwej ilościówki parzystej, gdyż świadczyłoby to o dublu, z czterema blotkami musi zrzucać tak samo, jak z trzema. N powinien być świadomy tego, zresztą zagranie as i blotka karo wygląda dość naturalnie. 

Jeżeli W zdecydowałby się na III ręce (całkiem sensownie) na 2♦ mini-multi lub słabe 2♠, to z ręką N na pewno trzeba dać kontrę (wywoławczą do pików), która umożliwia zagranie we wszystkie trzy kolory, a nie jednokierunkowe wejście 3♦ z tak słabym kolorem.