Rozdanie 25.

Rozdanie 25 Rozd. N, po partii: EW	♠ Q J 9 8 5 ♥ Q 8 ♦ K J 8 ♣ Q J 7
♠ 7 6 4 3 2 ♥ J ♦ A 7 ♣ 10 8 4 3 2		♠ K ♥ A 7 6 2 ♦ Q 6 4 3 ♣ A K 6 5
	♠ A 10 ♥ K 10 9 5 4 3 ♦ 10 9 5 2 ♣ 9

 Rozpoczynający w tym rozdaniu licytację gracz N, po przeliczeniu punktów stwierdzi, że ma ich aż dwanaście. Jedna kontrola (król karo) oraz przebogata kolekcja dam i waletów sprawia jednak, że z całą pewnością jego ręki nie można nazwać ładną. Otworzyć1♠  jednak trzeba, bo takie po prostu mamy zasady.

 Odzywka pierwszego obrońcy jest jeszcze bardziej oczywista, niż otwarcie e-N-a – na kontrę wywoławczą zdecydują się chyba wszyscy gracze zajmujący w tym rozdaniu pozycję E.

 Kolej na zawodnika S, który powinien pokazać swój sześciokart kierowy. To nie jest żadna ucieczka, ale licytacja obiecująca pewne wartości i niezły kolor. Jeśli zaś para stosuje po kontrze wywoławczej przeciwnika mechanizm transferowy, to jej możliwości licytacyjne poważnie rosną, gdyż dzięki transferowi można spokojnie opisać prawie każdą silną i niezrównoważoną rękę, a nie bazować wyłącznie na enigmatycznej rekontrze. Posłużę się przykładem ekstremalnym – mamy taką kartę ♠ A10  ♥ - ♦ K10xx  ♣ AKD10xxx, partner otwiera 1♠, a RHO daje kontrę wywoławczą lub, co gorsza „bi, a więc systemowo słabszą. Czy rekontra wniesie cokolwiek do wymiany informacji? Raczej nie, a tak możemy spokojnie zgłosić 1BA – transfer na trefle, a potem sforsować partnera rewersowym zgłoszeniem koloru karowego.

 W naszym rozdaniu jednak lepiej sprawdzi się rozwiązanie standardowe:

 Po takiej sekwencji gracz W może nie zdecydować się na zgłoszenie trefli, a po transferze będzie miał ciut łatwiej.

1. Kiery.

 Teraz, gdy rozdanie zostało już w pełni zbilansowane, można już (choć wcale nie trzeba) powiedzieć 3♣, a potem kontrakt ten zrealizować. Wprawdzie NS mogą tu wygrać jeszcze trzy kiery, ale kto ma to zalicytować?