Rozdanie 19.

Rozdanie 19 Rozd. S, po partii: EW	♠ J 4 3 ♥ J ♦ K 9 8 7 3 2 ♣ A Q 10
♠ K Q 10 8 2 ♥ A 9 5 ♦ 6 ♣ 8 7 5 4		♠ A 9 6 5 ♥ K 8 6 4 ♦ A 10 4 ♣ 9 6
	♠ 7 ♥ Q 10 7 3 2 ♦ Q J 5 ♣ K J 3 2

 Trudna do wylicytowania i niełatwa w rozgrywce końcówka pikowa na linii EW.

 Na początek S i W spasują, a N rozpocznie licytację odzywką 1♦. Teraz przyjdzie kolej na gracza E, który ma obie starsze czwórki i jedenaście ładnych Miltonów. Czy to jednak wystarczy, by z dubletonem treflowym i w tych założeniach (NS przed, EW po partii) dać na 1♦ kontrę wywoławczą? Ja w takich sytuacjach jestem dość wstrzemięźliwy, gdyż moi partnerzy  z reguły licytują po kontrze dwa lub nawet trzy trefle, a potem leżą bez dwóch za 200.

 Sama kontra nie rozwiązuje jeszcze problemów pary NS, gdyż potem bezkompromisowo musi jeszcze zachować się zawodnik W:

 Karta W jest naprawdę bardzo ładna, więc 4♠ to odzywka, która jak najbardziej wchodzi w rachubę. Można jednak, zamiast stosowania metody „chwytam byka za rogi”, spróbować nawiązać współpracę z partnerem. Wtedy będzie na przykład tak:

 Najpierw kolor przeciwnika, a potem zgłoszenie pików na wysokości trzech to bardzo poważna licytacja i mocniej do zgłoszenia końcówki zachęcać już nie można. Gracz E powinien dojść do wniosku, że jego partner ma pięć pików i krótkość karową, gdyż tylko takie wartości upoważniają zawodnika W do opisanej powyżej akcji. Nadal jednak „dołożenie czwartego” jest dość wątpliwe, gdyż jeśli na przykład zamienimy asa kier w ręce W na asa trefl to, mając na uwadze licytację przeciwników, końcówka pikowa będzie kontraktem bardzo kiepskim.

 Jeśli E spasuje na 1♦ gracza N, to W i tak znajdzie się w licytacji:

 Teraz, dla odmiany, determinacją będzie musiał wykazać się zawodnik E, a potem, bez względu na to, czy EW wylicytują końcówkę, rozgrywający grę pikową W będzie musiał postępować dość rozważnie by wziąć dziesięć lew i zapisać 170/620 po swojej stronie.