Rozdanie 20.

Rozdanie 20 Rozd. W, po partii: obie	♠ A 4 2 ♥ 10 9 6 4 3 ♦ J 10 7 3 ♣ 7
♠ 10 7 6 3 ♥ A K Q 8 5 2 ♦ ♣ 10 6 3		♠ Q 9 ♥ ♦ K Q 9 6 2 ♣ A K Q 8 5 4
	♠ K J 8 5 ♥ J 7 ♦ A 8 5 4 ♣ J 9 2

Wszystkie podręczniki do nauki gry w brydża odradzają otwarcie blokujące z kartą w układzie 6-4 w kolorach starszych. Dzieje się tak dlatego, że pokazując jeden kolor, praktycznie bezpowrotnie, tracimy możliwość zagrania w ten drugi, a to często powoduje ogromne straty.

I właśnie taką kartę ma w naszym rozdaniu rozpoczynający licytację zawodnik W. Teoretycznie więc powinien on spasować. Jednak ogromna dysproporcja w sile kierów i pików skłoni zapewne wielu otwierających do położenia przed sobą kartonika z napisem 2♥ lub 2♦ (Multi). Przyznam, że sam znalazłbym się w tym gronie.

Po takim początku kontraktem ostatecznym będzie z reguły dwa kier (2♥ i 3 pasy lub 2♦ – 2♥ i wszyscy spasują), które wprawdzie wychodzi, ale ich realizacja wcale nie jest taka łatwa. W związku z tym w protokole pojawią się zapisy 110 dla EW oraz 100 dla NS.

Czasami jednak koło ratunkowe parze EW rzuci zawodnik S.

1. Wywołanie kolorów młodszych.

Dość problematyczna kontra re-open e-S-a pozwoli graczowi E wskazać swoją dwukolorówkę i skorygować kontrakt, a po pierwszym wiście waletem karo (będą takie przypadki) rozgrywający może wziąć nawet dwanaście lew.

Jeśli jednak W zdecyduje się spasować na pierwszej ręce, to para EW znajdzie najlepszy kolor do gry, czyli trefle. Nie oznacza to jednak, że w protokole zapis znajdzie się po ich stronie. Optymalnym kontraktem tego rozdania jest bowiem końcówka treflowa, do której EW mogą dojść po takiej, lub nieco innej, akcji:

Wylicytować to jedno, a wygrać to drugie. Załóżmy, że obrońcy ściągają dwa piki, a potem wychodzą w atu. Teraz, by wziąć 11 lew, należy zagrać na ekspas karo, a nie na wzięcie trzech kierów i przebicie dwóch kar w dziadku. Kiery, jak widać, dzielą się 5-2 i trzecia figura kierowa zostanie przebita przez zawodnika S. Wpadek na kontrakt 5♣ będzie więc sporo.