Rozdanie 20; rozdawał W, obie po partii.

Rozdanie 20 Rozd. W, po partii: obie	♠ 8 5 ♥ J 7 5 3 2 ♦ 10 8 7 5 4 ♣ 3
♠ A K 2 ♥ A 10 ♦ A 3 2 ♣ A Q 10 7 4		♠ J 10 3 ♥ K 8 6 4 ♦ K J 6 ♣ K J 6
	♠ Q 9 7 6 4 ♥ Q 9 ♦ Q 9 ♣ 9 8 5 2

¹we Wspólnym Języku brak trzech i więcej kierów (z nimi odwrotka 2♦)

²inwit

³zdecydowane przyjęcie: nie tylko wyraźna nadwyżka honorowa, ale i pięciokart w treflach

 Oczywisty, bilansowy szlemik, który powinien zostać zagrany przez każdy duet linii WE. Przeciwko tej grze N wyjdzie zapewne w kara – drugą kartą z góry, czyli ♦8, w swoim mniemaniu bezpiecznie. W ten sposób ujawni jednak, że nie posiada ♦D, co ułatwi rozgrywającemu wzięcie wszystkich 13 lew. To jednak byłoby możliwe zawsze, nawet gdyby N zaatakował w kiera, w zasadzie nierealnie, choć teoretycznie optymalnie (na równi z podobnie nieprawdopodobnym pierwszym wistem treflowym). W zabiłby bowiem ♥D asem, wszedł do dziadka ♣K, zagrał ♠W na impas, a potem zgrał piki i trefle, a w międzyczasie – dla wygody – ♥K. W końcówce…

… zagranie ♣D wyegzekwowałoby kierowo-karowy przymus przeciwko N. Wprawdzie nie posiada on ♦D, ale dysponuje aż pięcioma kartami w tym kolorze. Ponadto rozdanie będzie rozliczone co do karty, zatem gdy N z konieczności zrzuci karo, rozgrywający będzie wiedział, że pozostałe cztery karty tego koloru dzielą się w rękach przeciwników 2–2. Będzie mógł przeto dokonać wyboru, czy jego 13. wziątką stanie się karo w dziadku, czy w ręce.

Zdecydowanym hegemonem protokołu tego rozdania powinno zatem być 1470 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 7BA(WE), 13 lew, 2220 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 13 (WE);

♦ – 11 (WE);

♥ – 11 (WE);

♠ – 11 (WE);

BA – 13 (WE).