Rozdanie 6; rozdawał E, po partii WE.

Rozdanie 6 Rozd. E, po partii: EW	♠ 7 ♥ K9864 ♦ AT3 ♣ J752
♠ AQJT9 ♥ T3 ♦ Q6 ♣ AT43		♠ 643 ♥ QJ752 ♦ 872 ♣ K9
	♠ K852 ♥ A ♦ KJ954 ♣ Q86

¹ kontra sputnik (zasadniczo), kiery raczej za słabe na nieforsującą (we Wspólnym Języku) odpowiedź 2♥

² powiedzmy, że jest to transfer na 2♠, czyli wskazanie ręki z fitem pikowym: słabej albo silnej (wówczas najczęściej – forsing do dogranej); ze zwyczajnym ale pełnowartościowym podniesieniem pikowym E zalicytowałby 2♠

Batalia częściówkowa piki przeciwko karom, a – z nieco innego punktu widzenia – wyścig o wpadkę. 2♠(W) mogłyby już zostać położone bez jednej, choć nie po – być może oczywistym – ataku ♦A. Po takim początku rozgrywajacy mógłby już bowiem zdobyć wszystkie pięć pików w ręce (na przebitki, z końcową wpustką włącznie), a że ponadto wziąłby też ♣K, ♣A i przebitkę trzeciej rundy tego koloru na stole (czwarta zostałaby nadbita przez e-S-a ♠8), miałby już wymagane osiem wziątek.

Na ogół jednak gracz N nie będzie poddawany pierwszowistowej próbie, po 2♠ strony WE przepchnie się bowiem na pewno na 3♦. I znów kontrakt ten – 3♦(S) – definitywnie położyłby jedynie nierealny atak blotką treflową – spod asa (!?). Po takim wstępie E wziąłby pierwszą lewę ♣K, kontynuował treflem – do asa w ręce partnera, przebił zagranego przezeń trefla i dopuścił go pikiem. Po utrzymaniu się ♠9 W musiałby jeszcze tylko zagrać po raz czwarty w trefle, a E przebiłby tę lewę ♦7. Wprawdzie rozgrywający zrobiłby w ręce nadbitkę ♦9, po czym przebiłby w dziadku blotkę pikową (♦3), wrócił do ręki ♥A, przebił na stole jeszcze jednego pika (♦10), na ♥K pozbył się z ręki ♠K, zgrał ♦A i… Tak, w trzykartowej końcówce musiałby wyjść ze stołu kierem i singlowa już w tym momencie ♦D w ręce W znalazłaby się na promocji i musiałaby zdobyć kładącą kontrakt wziątkę.

To teoria, w rzeczywistości przeciwko 3♦(S) obrońca W wyjdzie bowiem prawie na pewno w ♥10. Rozgrywający weźmie pierwszą lewę ♥A w ręce i wyjdzie stamtąd pikiem. Powiedzmy, że po utrzymaniu się ♠9 W – po uprzedniej lawintalowej ♥2 od partnera – wyjdzie blotką treflową, a potem pośle do przebitki trzecią rundę tego ostatniego koloru. Teraz jednak rozgrywający będzie mógł spokojnie dwa razy zaatutować, a potem przebić na stole pika, pozostałych dwóch kart tego koloru pozbyć się zaś na tamtejsze ♥K oraz ♣W.

Wynika z tego, że przedstawione wyżej opóźnione zagranie przez W w trefle do przebitki będzie działaniem na korzyść przeciwnika, proszę jednak sprawdzić, iż po utrzymaniu się ♠9 nie będzie on już dysponował żadną skuteczną obroną. Najlepiej zrobi, gdy po prostu powtórzy wówczas kierem, pozostawiając rozgrywającemu samodzielne wykonanie całej roboty. Ten ostatni – po utrzymaniu się w dziadku ♥K i pozbyciu się z ręki pika (lub trefla) – zrobi najlepiej, jeżeli zagra następnie ♦K, blotkę karową – do damy W i asa na stole, a potem wyjdzie stamtąd małym treflem i rozczyta rozkład tego koloru (druga figura u E). Jeśli zaś E wskoczy wówczas ♣K i połączy trzeci raz atu (!) rozgrywający utrzyma się ♦10 w dziadku, przebije w ręce kiera i…

l>

… ściągnie jeszcze ♦W. Wprowadzi to obrońcę W w ciekawy przymus – jeśli pozbędzie się on teraz ♠D, w lewie następnej S wyjdzie z ręki pikiem albo ♣D; jeśli zaś zrzuci ♣4, rozgrywający pozbędzie się ze stołu kiera i wyjdzie z ręki ♣D. A kiedy W ją przepuści, będzie kontynuował treflem, wpuszczając obrońcę z lewej na singlowego już w tym momencie asa w tym kolorze. I ten ostatni będzie musiał dać swojemu przeciwnikowi dziewiątą wziątkę na ♠K w ręce.

Jak jednak z powyższego wynika, gdy W weźmie pierwszego pika, powinien właśnie nienerwowo, pasywnie kontynuować kierem (a nie grać czym prędzej w trefle – aby zmontować w tym kolorze przebitkę). Wprawdzie teoretycznie rzecz biorąc, zrealizowanie kontraktu 3♦(S) będzie już teraz możliwe, w tym celu rozgrywający będzie jednak musiał rozwiązać kilka wcale nie najłatwiejszych problemów (lokalizacja ♦D, rozkład trefli, choć nie tylko). Wcale nie tak rzadko może się zatem na tej drodze potknąć.

W protokole rozdania możemy się więc przede wszystkim spodziewać zapisów w wysokości 110 dla NS oraz 50 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 1BA(NS), 7 lew albo 2♣(S!), 8 lew albo 2♦(NS), 8 lew; 90 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (S!);

♦ – 8 (NS);

♥ – 7 (NS);

♠ – 7 (WE);

BA – 7 (NS).