Rozdanie 5; rozdawał N, po partii NS.

Rozdanie 5 Rozd. N, po partii: NS	♠ 874 ♥ KJ83 ♦ Q94 ♣ AK8
♠ J6 ♥ Q7 ♦ AK86 ♣ 95432		♠ KQT ♥ 9654 ♦ T752 ♣ JT
	♠ A9532 ♥ AT2 ♦ J3 ♣ Q76

¹ PRO

² minimum rebidu, trzy piki, karta graniczna: średnie 13 miltonów, można je zatem zakwalifikować i jako dół, jak i górę rubidu (raczej chyba jednak dół)

albo:

¹ PRO

² góra rebidu, trzy piki, karta graniczna: średnie 13 miltonów, można je zatem zakwalifikować i jako dół, jak i górę rebidu

³ po nadwyżkowym rebidzie forsujące, układ zrównoważony, S bada możliwość zagrania alternatywnej końcówki w bez atu…

⁴ … a N nie ma rzecz jasna nic przeciwko temu

Jak już wspomniałem, da się tu obronić tezę zarówno o dole, jak i o górze rebidu zawodnika N, tę drugą jednak – nieco trudniej. W pierwszym wypadku ostatecznym kontraktem staną się 2♠(S), przeciwko którym W zaatakuje ♦A. Rozgrywający odda zatem dwa kara oraz dwa piki, nie będzie już też musiał trafiać ♥D. Weźmie niczym niezagrożone lew dziewięć i zapisze po swojej stronie protokołu 140 punktów.

W przypadku drugim prowadzący licytację gracz S powinien skupić się na osiągnięciu alternatywnej wobec pikowej końcówki w bez atu (na 4♠ będzie bowiem musiał bezwarunkowo leżeć), co zresztą nie powinno być specjalnie trudne. Jeśli przeciwko ostatecznym 3BA obrońca E wyjdzie w blotkę kierową, rozgrywający nie będzie miał żadnych problemów ze zrealizowaniem kontraktu. W drugiej lewie puści mianowicie wkoło pika i jeżeli obrońcy nie zagrają następnie w kara, wyrobi sobie do końca piki. I już będzie miał wymagane dziewięć wziątek, a nawet dziesięć – tyle weźmie jednak jedynie wówczas, gdy broniący nadal nie odbiorą ♦A K. Kiedy natomiast po oddaniu im pierwszego pika, obrońcy zagrają w kara, wyrobią w tym kolorze rozgrywającemu dziewiątą wziątkę. Gracz N szybko więc odegra wówczas cztery kiery, trzy trefle, ♠A i karo właśnie.

W nieco trudniejszej sytuacji znajdzie się rozgrywający, gdy E wyjdzie w pierwszej lewie ze swojego drugiego czterokartu, czyli w kara. Powiedzmy, że jego partner zgra wówczas ♦A K i wyjdzie w ten kolor po raz trzeci. Jeżeli gracz N zorientuje się, że kara dzielą się 4–4, będzie mógł zyskać trochę czasu, w czwartej lewie puszczając pika wkoło, tak czy owak – wcześniej czy później – jego problem sprowadzi się do wyłapania ♥D. A generalnie – do takiego rozwiązania tego koloru, aby zdobyć w nim cztery wziątki (co wraz z trzema treflami, pikiem i karem złoży się na wymagane dziewięć lew). Niestety, nie będzie świadom faktu, iż trefle dzielą się 5(W)–2(E), nie będzie też jeszcze znał rozkładu pików w rękach przeciwników, a wiedza o równym podziale kar na wiele mu się nie przyda. W każdym razie, aby zrobić swoje będzie musiał założyć ♥D u W, i w związku z tym ściągnąć ♥A i wyjść ze stołu ♥2 (!), broń Boże nie ♥10!. Odniesie wówczas sukces przy trzeciej albo drugiej ♥D w ręce obrońcy z prawej (oraz – gwoli ścisłości – przy singlowej w ręce dowolnego z przeciwników). Kiedy natomiast rozgrywający postawi na tę figurę w ręceE i zagra ♥K i kiera do dziesiątki na stole, będzie musiał leżeć bez jednej. Wprawdzie na razie przeciwnicy odbiorą tylko jedną fortę karową, ale i tak nie będzie znikąd dziewiątej wziątki.

Najpopularniejszym wpisem w protokole tego rozdania będą zatem 140 oraz 600 dla NS, ale też 100 dla WE – za przegrane bez jednej czy to 3BA, czy to 4♠.

Minimaks teoretyczny: 3BA(NS), 9 lew; 600 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 6 (NS, WE!);

♥ – 9 (NS);

♠ – 9 (NS);

BA – 9 (NS).