Rozdanie 1; rozdawał N, obie przed partią.

Rozdanie 1 Rozd. N, po partii: -	♠ J87 ♥ AK63 ♦ KT ♣ 9872
♠ K ♥ QT742 ♦ AJ952 ♣ T5		♠ T965 ♥ J8 ♦ 874 ♣ AK64
	♠ AQ432 ♥ 95 ♦ Q63 ♣ QJ3

¹ tylko 11 PC, w tym walet, nie polecam zatem pierwszoręcznego otwarcia 1♣

² układ 5–5, wartość karty obniża jednak fakt, iż ♠K jest singlowy, można jednak na pewno dać z nią kontrę dwukolorową, jeżeli rzecz jasna para ma w swym arsenale taką konwencję

³ drury

⁴ do pasa, marne 11 PC, partner jest po pasie, nie ma zatem mowy o przyzwoitej końcówce

albo:

¹ tylko 11 PC, w tym walet, nie polecam zatem pierwszoręcznego otwarcia 1♣

² układ 5–5, wartość karty obniża jednak fakt, iż ♠K jest singlowy, można jednak na pewno dać z nią kontrę dwukolorową, jeżeli rzecz jasna para ma w swym arsenale taką konwencję

³ drury

⁴ do pasa, marne 11 PC, partner jest po pasie, nie ma zatem mowy o przyzwoitej końcówce

⁵ karta dwukolorowa (można też dać w zamian wywoławczą kontrę, a potem – po 3♣ partnera – powiedzieć 3♦, wskazujące kartę karowo-kierową), przeciwnicy zlimitowali swoją siłę, więc W – z atrakcyjnym układem i będąc przed partią – powinien podjąć walkę

⁶ do koloru partnera

⁷ kolory czerwone

⁸ preferencja kar wobec kierów

albo:

¹ gdy N zdecyduje się na to wątpliwe, „nowoczesne” otwarcie

² jak poprzednio, atrakcyjny układ, ale singlowy ♠K, można by natomiast dać kontrę bi

³ PRO

⁴ trzy piki, minimum honorowe rebidu

⁵ o prawidłowej końcówce nie ma zatem mowy

albo:

¹ gdy N zdecyduje się na to wątpliwe, „nowoczesne” otwarcie

² jak poprzednio, atrakcyjny układ, ale singlowy ♠K, można by natomiast dać kontrę bi

³ PRO

⁴ trzy piki, minimum honorowe rebidu

⁵ o prawidłowej końcówce nie ma zatem mowy

⁶ karta dwukolorowa (alternatywnie można dać wywoławczą kontrę i po 3♣ partnera powiedzieć 3♦, wskazując możliwość gry w oba kolory czerwone), w tym wypadku decyzja o takim czy innym wyprzedzającym wznowieniulicytacji jest jednak dużo bardziej niebezpieczna, a tym samym wątpliwa, niż w jednej z sekwencji poprzednich: statystycznie przeciwnicy są tu bowiem silniejsi – N dał przecież pierwszoręczne otwarcie, a S przyrzekł 10–11 PC

⁷ do koloru partnera

⁸ kolory czerwone

⁹ preferencja dla kar

Strona NS ma tu istotną przewagę siły honorowej, więc to najczęściej ona utrzyma się przy grze. Najczęściej będzie to kontrakt 2♠(S), przeciwko któremu W wyjdzie ♣10 albo w blotkę kierową. Ten pierwszy wist (poprzedzony ewentualnie ściągnięciem ♦A) będzie dla strony WE optymalny – E odbierze bowiem po nim ♣K A i pośle do przebitki trefla; W dokona jej królem atu. Ponadto broniący wezmą jeszcze ♦A oraz drugą lewę atutową (E – na ♠10 9 6 5), rozgrywający zrobi zatem tylko swoje. Po alternatywnym ataku w kiera można by już wprawdzie, teoretycznie rzecz ujmując, wziąć nadróbkę, w tym celu po pobiciu pierwszej lewy ♥A na stole rozgrywający musiałby jednak zagrać stamtąd blotkę pikową – do asa, albo też dodać wówczas z ręki blotkę. Inaczej mówiąc, nie wolno byłoby mu zrobić w ręce impasu damą. A że tego raczej nie uniknie (chyba że zdecyduje się na bezpieczne rozegranie koloru na cztery lewy), i w tym wypadku skończy się najczęściej na ośmiu wziątkach.

Gracz W ma jednak atrakcyjny układ 5–5, z którym jak najbardziej wolno będzie mu włączyć się do walki. No, może nie w pierwszym okrążeniu, ale w następnym – gdy przeciwnicy zlimitują już swoje ręce, faktem, iż będą chcieli grać tylko 2♠. Skończy się wówczas na kontrakcie 3♦(W), którego gracze NS raczej nie skontrują. Kontrakt ten będzie można położyć bez dwóch, ale wyłącznie po starannej, dokładnej obronie. Powiedzmy, że N zawistuje przeciwko niemu ♥A; nawet gdy W ujawni w licytacji kiery, będzie szansa, iż S przebije/nadbije ten kolor raz albo może nawet dwa razy. W drugiej lewie N będzie już jednak musiał (aby doszło do wpadki bez dwóch) wyjść w blotkę pikową, zresztą partner będzie go mógł do tego zachęcić, dokładając w pierwszej lewie zniechęcającą ♥9 (ma bowiem tylko jedną nadbitkę kiera – i to damą atu, na którą i tak być może zdobędzie wziątkę). S zabije wówczas drugą lewę ♠A i powtórzy blotką pikową. Rozgrywający będzie musiał przebić w ręce, a N dołoży ♠7. W wyjdzie teraz z ręki kierem – na którego N będzie musiał wskoczyć królem i kontynuować ♠W. Rozgrywający znów przebije w ręce, po czym – na przykład – wejdzie na stół ♣A i zagra stamtąd w atu – do dziewiątki w ręce. Nic mu to jednak nie pomoże, jako że N weźmie tę lewę ♦10 i zagra w kiera. Rozgrywający przebije w dziadku ♦7, ale prawy broniący nadbije damą atu i wyjdzie w pika. Jeżeli W przebije go w ręce asem atu, a potem przebije w dziadku dobrego keira ♦8, ściągnie ♣K i przebije w ręce trefla waletem atu – odda jeszcze tylko wziątkę na ♦K, wpadnie zatem bez dwóch, za 100. Jeszcze gorzej skończy jednak rozgrywający, jeżeli zagraną przez obrońcę S ♠D przebije w ręce waletem atu, N nadbije go bowiem wówczas ♦K i wyjdzie swoim ostatnim kierem. I S będzie jeszcze musiał wziąć lewę na swoją ♦6 – niezależnie od tego, czy rozgrywający przebije tego kiera na stole ♦8, czy też zrzuci wówczas stamtąd trefla. W tym wypadku wpadka wyniesie zatem aż 150 dla NS – za bez trzech.

W protokołach rozdania możemy się zatem spodziewać przede wszystkim niewysokich zapisów po stronie NS – a mianowicie 110, 50 i 100.

Mini maks teoretyczny: 2BA(NS), 8 lew; 120 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (NS);

♦ – 7 (WE);

♥ – 7 (NS);

♠ – 8 (NS);

BA – 8 (NS).