Rozdanie 10.

Rozdanie 10 Rozd. E, po partii: obie	♠ K 5 ♥ 6 ♦ Q J 10 7 3 ♣ Q J 10 6 2
♠ J 10 8 4 ♥ J 8 7 4 3 ♦ A 8 ♣ 5 3		♠ A 6 ♥ A K 10 9 5 ♦ K 9 6 5 ♣ 8 4
	♠ Q 9 7 3 2 ♥ Q 2 ♦ 4 2 ♣ A K 9 7

E zwyczajnie otworzy 1♥, a N zwyczajnie wejdzie 1♠. Następny jest W, który nie ma już tak zwyczajnej karty ale, jak to zwykle bywa, właśnie jego decyzja będzie miała kluczowy wpływ na podział punktów w tym rozdaniu.

Właściwie wybór W sprowadza się do dwóch odzywek:

1. 3♥ – blok ale na to ma ciut za dużo karty (pięciokartowy fit, as i dwa dubletony).

2. 4♥ – odzywka typu „wygra, przegra, zremisuje”, która często będzie klasycznym „przewyższeniem własnym”.

Karta W jest taka, że aż prosi się użycie omawianej po sierpniowym KMP konwencji Mixed raise (Mrs) czyli „półbloku”. Duży fit, jakaś wartość defensywna i skład różny od 3433 to wartości wprost wymarzone do takiej akcji. Tylko jak to zrobić po wejściu przeciwnika kolorem?

Amerykańscy eksperci proponują grać po wejściu przeciwnika tak, jak po jego kontrze wywoławczej czyli transfer na kolor otwarcia na wysokości trzech jest zawsze Mrs. W naszym przykładzie byłaby to odzywka 3♦.

Jest to rozwiązanie ciekawe ale nie do przyjęcia w polskim stylu licytacji, w którym rebid 2♦ po wejściu przeciwnika 1♠ jest nieforsujący. W związku z tym odzywkę 3♦ musimy mieć zarezerwowaną dla forsingu z karami i tak po prostu jest.

Za oceanem 2♦ forsuje na jedno okrążenie i dlatego mogą tam używać mixed raise w każdej niemalże sytuacji. Być może warto pochylić się nad takim właśnie rozwiązaniem w licytacji dwustronnej jednak na pewno nie przy okazji omawiania rozdania nr 10 z listopadowego turnieju KMP.

Tu, jeśli W skoczy na 4♥ to wygra rozdanie, a jeżeli zalicytuje 3♥ będzie znacznie gorzej. ”Los jak wicher…”.