Rozdanie 27.

Rozdanie 27 Rozd. S, po partii: -	♠ K 8 6 5 ♥ J 2 ♦ 10 9 6 3 ♣ 9 7 5
♠ A Q J 9 3 ♥ A K Q 3 ♦ K Q ♣ Q 8		♠ 7 4 ♥ 10 7 6 5 ♦ J 8 4 ♣ K J 10 6
	♠ 10 2 ♥ 9 8 4 ♦ A 7 5 2 ♣ A 4 3 2

W przeliczy punkty i wyjdzie mu, że ma ich aż 23. Karta jego nie jest jednak zbyt urodziwa, na co największy wpływ ma lokalizacja honorów w kolorach młodszych. Z drugiej strony - jeśli my mamy te figury, to nie mają ich nasi przeciwnicy.

Podstawowym dylematem gracza W jest to, co ma on zalicytować po własnym otwarciu 1♣ i negacie partnera 1♦. W grę wchodzą trzy odzywki ale żadna z nich nie jest idealna.

1. 2♦ – forsing do końcówki. Wada – trochę za mało karty.

2. 2♠ – naturalny inwit do końcówki. Wada – partner spasuje z 0 PC, singlem pik i piątką kierów, a wychodzi nam bezproblemowa końcówka w ten kolor.

3. 2BA – jeśli EW grają silnym otwarciem 2BA to taka licytacja mówi właśnie o sile około 23 PC. Wada – 5-4 w starszych to nie jest modelowy układ na sekwencję 1♣ - 1♦ - 2BA.

Osobiście jestem zwolennikiem rebidu 2BA, choć pewnie z dziesięć lat temu taką opcję odrzuciłbym natychmiast. Brydż po prostu się zmienia i teraz tego typu akcje są już na porządku dziennym.

Wszystkie powyższe rozważania mają jednak w tym rozdaniu charakter czysto akademicki bo EW, bez względu na wybór rebidu przez W, z pewnością dojdą tu do dogranej. Po prostu 5 PC gracza E zapewnia bilans na końcówkę.

Zwykle będzie to kontrakt 4♥, który powinien zostać wygrany bez nadróbki i właśnie zapis 420 zdominuje protokół rozdania.

Jeśli graczom EW uda się, jakimś cudem, uniknąć uzgodnienia koloru kierowego i zatrzymają się w 3BA to nagrodą, wprawdzie niezbyt zasłużoną, będzie znakomity zapis 430. Trzeci walet karo w ręce E sprawia bowiem, że 10 lew na bez atu bierze się równie łatwo jak na kiery.