Rozdanie 9; rozdawał N, po partii WE.

Rozdanie 9 Rozd. N, po partii: EW	♠ 75 ♥ Q94 ♦ J9743 ♣ J75
♠ JT9832 ♥ KT3 ♦ K6 ♣ A8		♠ KQ6 ♥ J85 ♦ QT ♣ KQ963
	♠ A4 ♥ A762 ♦ A852 ♣ T42

¹ PRO, zapowiedź lepsza niż ślepy inwit ogólny 3♠ z tak słabym kolorem

² minimum rebidu, trzy piki

³ przy dziewięciu atutach na osi, z ładnymi, górnymi honorami w kolorach bocznych W ma pełne prawo zapowiedzieć końcówkę

I tak stanie się na większości stołów turnieju, choć na pewno nie na każdym. Powiedzmy, że przeciwko ostatecznym 4♠(W) N zaatakuje blotką karo, a jego partner zabije pierwszą lewę asem. Jeżeli drugi broniący powtórzy karem, to rozgrywający zagra następnie w atu. Po dojściu na ♠A S odbierze najprawdopodobniej ♥A (grożą bowiem wyrzutki na dobre trefle), chyba że znajdzie w sobie dość odwagi, by zaryzykować wyjście blotką kierową (!). Wówczas, aby zrobić swoje, gracz W będzie musiał wstawić z ręki króla…

Podobnie gdy w drugiej lewie S zagra w małego kiera, rozgrywający, by zrobić swoje, musi wstawić z ręki króla. A następnie – przed atutowaniem – zagrać trzy razy w trefle i zrzucić z ręki jednego z przegrywających kierów. Potem odda więc tylko ♠A i jednego kiera.

Szansę wyrzutki na trefle dojrzy każdy, gorzej będzie z trafieniem kierów po zagraniu e-S-a w blotkę tego koloru. Ale też niewielu obrońców na taki krok się zdecyduje, bojąc się, że w ten sposób wziątkę na ♥A bezpowrotnie stracą. Istotnie, stałoby się tak, gdyby S wyszedł w kiera dopiero po dojściu do ręki na asa atu, a przeciwnik wstawił wówczas z ręki króla… Z powyższych rozważań wynika, że końcówki pikowe będą dużo częściej realizowane aniżeli przegrywane.

W protokołach rozdania spotkamy więc przede wszystkim wpisy 620 i – dużo rzadziej – 170 dla WE oraz – także nieczęsto – 140 dla WE i wpadkowe 100 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 4♠(WE), 10 lew; 620 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (WE);

♦ – 7 (NS);

♥ – 6(NS,WE!);

♠ – 10(WE);

BA – 7 (WE).