Rozdanie 17; rozdawał N, obie przed partią.

Rozdanie 17 Rozd. N, po partii: -	♠ KQ72 ♥ QJ62 ♦ AK4 ♣ T7
♠ AT84 ♥ T75 ♦ 532 ♣ AQ9		♠ J53 ♥ AK9 ♦ 86 ♣ KJ532
	♠ 96 ♥ 843 ♦ QJT97 ♣ 864

Na zdecydowanej większości stołów turnieju kontrakt 1BA zagra w tym rozdaniu wyraźnie słabsza (18:22 PC) strona NS, bowiem po takim właśnie otwarciu e-N-a obaj przeciwnicy spasują. Mają bowiem minimalną siłę (E – 12, a W – 10 miltonów), a ich ręce są absolutnie zrównoważone. Stosowne konwencje obronne umożliwiają zaś licytację prawie wyłącznie z kartami układowymi.

Przeciwko 1BA(N) E wyjdzie czwartym najlepszym treflem, broniący będą więc mogli sprawnie odebrać pięć wziątek w tym kolorze. Tyle że broniący E powinien pozwolić partnerowi zablokować się trzecim treflem, dziewiątką – aby skłonić go do podegrania kierów (już do ♣A E może dodać ♣W, by uczujnić partnera). W czwartej lewie W wyjdzie wówczas kierem, a jego partner zabije ♥D królem, zgra pozostałe dwa trefle (W karami zalawintaluje wówczas ♠A) i dopuści partnera na ♠A, a ten zagra następnie raz jeszcze kierem. Po tak starannej obronie broniący odbiorą pięć trefli, trzy kiery oraz jednego pika, położą więc przeciwnika aż bez trzech, za 150. Uzyskają zatem zapis lepszy niż za własną grę w bez atu, kiedy to musieliby oddać pięć kar i zadowolić się zapisem w wysokości 120 punktów.

W protokole rozdania powinny jednak dominować zapisy w wysokości 100 i 150 dla WE, na pewno nie wszystkie obrony będą bowiem dostatecznie precyzyjne, aby położyć 1BA(N) bez trzech; często wpadka wyniesie tylko bez dwóch.

Minimaks teoretyczny: 2BA(WE), 8 lew; 120 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (WE);

♦ – 6(NS,WE!);

♥ – 7(WE);

♠ – 8 (WE);

BA – 8 (WE).