Rozdanie 6.

Rozdanie 6 Rozd. E, po partii: EW	♠ J 8 6 4 ♥ 3 ♦ A K Q 6 ♣ A K 5 3
♠ A 9 ♥ ♦ J 9 8 5 4 3 2 ♣ 10 6 4 2		♠ K 10 7 5 2 ♥ J 9 8 4 2 ♦ ♣ Q 9 8
	♠ Q 3 ♥ A K Q 10 7 6 5 ♦ 10 7 ♣ J 7

 Karty rozdawał gracz E i, w zależności od stosowanego przez parę WE systemu, rozpocznie on licytację odzywką 2♥ (kiery i inny), 2♦ (Wilkosz) lub 2♣ (kolory starsze). Ostatnim możliwym wyborem jest oczywiście PAS, a stanie się tak wtedy, gdy WE nie otwierają 2♥ z pikami lub gdy E uzna, że jego ręka jest zbyt słaba na jakiekolwiek blokujące otwarcie na wysokości dwóch.

 To wszystko nie będzie jednak miało większego wpływu na kontrakt ostateczny tego rozdania, którym zwykle będzie końcówka bezatutowa. Jeśli E podczas licytacji ujawni swoje kiery, to wtedy rozgrywający najprawdopodobniej weźmie dziesięć lew (impas waleta kier), a jeśli nie to pewnie zrobi swoje.

 Nad rozdaniem tym warto się jednak pochylić z zupełnie innego powodu. Na jego przykładzie możemy bowiem zapoznać się z ustaleniami licytacyjnymi, jakie traktująca brydża w miarę poważnie para powinna mieć po otwarciu przeciwnika 2♣ oznaczającym słabą dwukolorówkę na kolorach starszych. W najczęściej stosowanej wersji poszczególne odzywki pierwszego obrońcy oznaczają:

            - kontra – wywoławcza do kolorów starszych,

            - 2♦ – naturalne, kolor 5+,

            - 2♥ – również naturalne, przecież otwarcie 2♣ mogło nastąpić z czterech blotek kier,

            - 2♠ – dwukolorówka na młodszych, a jeśli mamy piki to musimy chwilę poczekać,

            - 2BA – naturalne z zatrzymaniami w obu starszych,

 Naprawdę trudno wymyślić coś bardziej sensownego, a w naszym rozdaniu licytacja wyglądałaby tak:

(1)  Starsze.

(2)  Kiery.

(3)  Karta dobra – trzy bez atu.