Rozdanie 29.

Rozdanie 29 Rozd. N, po partii: obie	♠ K J 6 2 ♥ K ♦ A J 10 ♣ A J 10 8 6
♠ 5 4 3 ♥ Q 7 5 4 3 ♦ K 5 3 ♣ 7 4		♠ A ♥ 10 6 2 ♦ 9 8 6 4 2 ♣ K Q 9 2
	♠ Q 10 9 8 7 ♥ A J 9 8 ♦ Q 7 ♣ 5 3

 Standardowy kontrakt tego rozdania to końcówka pikowa na linii NS. DeepFinesse zaleca wprawdzie zagranie tu szlemika, ale naprawdę trudno wyobrazić sobie sensowną licytację prowadzącą do gry premiowej. Najczęściej bowiem będzie tak:

(1)  15-16(17) PC 5+ trefli i 4 piki lub skład 4414 w tej samej sile. Z bardzo ładną ręką, na przykład z kartą: ♠ AKxx  ♥ xx  ♦ x  ♣ AKD10xx można już jednak zalicytować kolor krótkości na wysokości czterech.

 Różnice w zapisie wynikną tu przede wszystkim z różnej liczby lew, którą wezmą rozgrywający.

 Zrealizowanie nielicytowanego szlemika nie jest wprawdzie zadaniem skomplikowanym, ale by tego dokonać należy obrać właściwą koncepcję rozgrywki. Popatrzmy na to, jak powinien postępować rozgrywający po każdym z możliwych wistów.

1.     W wychodzi blotką karo. Tu rozdanie nie ma żadnej historii, gdyż po udanym impasie zawsze bierzemy dwanaście lew.

2.     Pierwsze wyjście blotką kier. Król bierze lewę i S gra w atu, a E po lewie na asa pikowego odchodzi królem trefl. Teraz rozgrywający ma dwie możliwości – wyatutować, oddać lewę treflową i zapisać +650 albo po asie trefl zrobić impas karowy i skompletować dwanaście lub dziesięć lew. Ponieważ E pokazał już asa pik i mariasza trefl szansa na to, że ma on jeszcze króla karo jest ciut mniejsza, niż 50%, gdyż z piątką kierową/karową z pewnością wszedłby do licytacji. Musi jednak ją mieć, gdyż nawet z ręką: ♠ A  ♥ Dxxx  ♦ Kxxx  ♣ KDxx spasuje po jednym treflu  e-N-a. Oczywiście najprościej byłoby pobić króla kier asem, zrobić impas karowy, a potem zagrać na obustronne przebitki.

3.     Zawodnik W decyduje się na wist atutowy, E bierze lewę asem i gra króla trefl (jedyne odejście, po którym jest jakiś problem). W tym momencie sytuacja rozgrywającego jest identyczna, jak w punkcie drugim.

4.     Pierwszy, raczej abstrakcyjny wist treflowy. Teraz, by wziąć dwanaście lew trzeba zrobić to, czego brydżyści bardzo nie lubią, czyli pobić swojego króla asem. A wygląda to tak: as trefl, król kier przejęty asem, impas karowy (na trzecie karo zrzucamy przegrywającego trefla), a potem jeszcze siedem lew na dwustronnych przebitkach. O ile łatwiej byłoby tak zagrać gdyby singiel kierowy w stole był blotką, a nie królem.

 Jak więc widzimy szlemik pikowy wychodzi po dowolnym wiście, a dopiero protokół tego rozdania pokaże nam ilu rozgrywającym udało się skompletować dwanaście lew.