Analizy przygotował

Włodzimierz Starkowski

Rozdanie 1.

Rozdanie 1 Rozd. N, po partii: -	♠ A Q 9 4 2 ♥ K 10 6 ♦ A Q J ♣ J 7
♠ 10 8 6 ♥ Q 8 7 2 ♦ 10 8 5 ♣ K 9 5		♠ K J 7 ♥ J 5 3 ♦ K 9 3 2 ♣ Q 8 3
	♠ 5 3 ♥ A 9 4 ♦ 7 6 4 ♣ A 10 6 4 2

 W pierwszym okrążeniu zawodnik N, który jest w tym rozdaniu dealerem musi wybrać odzywkę, którą rozpocznie licytację. Sensowne opcje to 1♠ i 1BA, gdyż na silnego trefla jego ręka jest ciut za słaba. Gdyby jednak waleta trefl „przesunąć” do pików, to wtedy otwarcie 1♣ byłoby w pełni uzasadnione.

 Po otwarciu 1♠ większość par NS wylicytuje 3BA, po takiej, dość oczywistej sekwencji:

 Przeciwko „firmówce” gracz W wyjdzie zapewne blotką kier, a po tym wiście 3BA powinno już zostać zrealizowane.

 Po standardowej rozgrywce obrońcy dostaną wprawdzie swoją szansę, ale wykorzystanie jej będzie bardzo, bardzo trudne. Pierwszą lewę (wist kierowy) S weźmie w ręce bijąc asem podłożonego przez E waleta kier. Następny jego ruch, to blotka pik do damy. E bierze królem i, by obłożyć kontrakt, musi zagrać damą (!) trefl. Stworzy to rozgrywającemu kłopoty komunikacyjne, których nie będzie mógł pokonać. Myślę, że na tak nieszablonowe zagranie zdecyduje się niewielu obrońców.

 Jeśli zaś N otworzy 1BA, to S może na tę odzywkę spasować lub zainwitować 3BA. Moim zdaniem, z uwagi na niezły pięciokart treflowy inwit jest odzywką niemalże oczywistą. Ostatecznie grane więc będzie 1BA lub 3BA.

 Końcówka bezatutowa grana z ręki N jest kontraktem nieobkładalnym, ale droga prowadząca do jej realizacji nie jest taka prosta, więc w protokole rozdania zobaczymy wiele zapisów za wpadki na 3BA.