Rozdanie 22.

Rozdanie 22 Rozd. E, po partii: EW	♠ 9 4 ♥ A K Q 10 8 3 ♦ Q 8 2 ♣ 10 4
♠ K 10 ♥ 9 6 5 2 ♦ A 9 5 3 ♣ Q 7 2		♠ Q 7 6 5 3 2 ♥ 4 ♦ 6 ♣ K J 9 6 5
	♠ A J 8 ♥ J 7 ♦ K J 10 7 4 ♣ A 8 3

 Na linii NS wychodzi kontrakt 5♥, ale niektóre pary postawią na 3BA, a wtedy wszystko będzie zależało od wistującego, czyli zawodnika W.

 Popatrzmy na jeden z możliwych wariantów licytacji:

1. Słaba dwukolorówka piki i młodszy.
2. Niektórzy S wejdą do licytacji 3♦, ale mnie odzywka ta wcale się nie podoba. Jeśli musiałbym już coś powiedzieć, to raczej zdecydowałbym się na 2BA.

 Jeśli teraz gracz W przeprowadzi następujące, pesymistyczne rozumowanie: „Wyjdę w trefla, to partner będzie miał kara, zawistuję w karo, to będzie miał trefle...Piki ma on jednak na pewno!”, to w pierwszej lewie położy przed sobą króla pik. Rozgrywający zabije go asem, odda lewę karową i zadeklaruje jedenaście lew. Prawie maks dla NS.

 Po pierwszym wiście karowym (?) będzie jeszcze gorzej dla pary EW, gdyż przeciwnicy zrealizują nielicytowanego szlemika.

 Wyjście treflowe spowoduje natomiast, że nie NS, ale EW uzyskają bardzo dobry zapis. W zależności od dalszych poczynań obrońców rozgrywający weźmie wtedy dziesięć lub tylko dziewięć lew. Każdy z tych zapisów (400 i 430) jest niższy niż 450 za zrealizowanie czterech kierów, a wszyscy wiemy ile to znaczy w turnieju na maksy.

 Zawodnik W mógł oczywiście uniknąć swoich kłopotów zgłaszając po 2♠ partnera odzywkę 3♣ – pasuj lub skoryguj, jeśli masz kara. Wtedy NS zagrają najprawdopodobniej 4♥ i wszystko zakończy się polubownie.

 Rozdanie to pokazuje również, że nawet ze składem starsza szóstka i młodsza piątka warto jest otworzyć dwukolorówką. Daje to po prostu więcej opcji licytacyjnych i wistowych. Wyjątkiem od tej zasady jest duża dysproporcja jakości kolorów. Na przykład z kartą: ♠ AD10xxx  ♥ x  ♦ x  ♣ Wxxxx otwieramy blokiem na kolorze starszym (2♦ lub 2♠) i liczymy na to, że złośliwy partner nie spasuje, a potem położy na stole: ♠ x  ♥ xxxx  ♦ Axx  ♣ AKxxx.