Rozdanie 22; rozdawał E, po partii WE.

Rozdanie 22 Rozd. E, po partii: EW	♠ Q 3 ♥ K Q 9 7 6 2 ♦ 10 4 ♣ Q 4 3
♠ K 6 4 ♥ 8 3 ♦ Q 9 2 ♣ A 9 8 6 2		♠ J 9 8 7 5 ♥ 10 4 ♦ 7 6 5 ♣ K J 5
	♠ A 10 2 ♥ A J 5 ♦ A K J 8 3 ♣ 10 7

¹teksasna kiery

albo:

¹transferna kiery, damy to marne karty, więc gracz rozważny zadowoli się sekwencją inwitową (po 2♥ partnera powie 3♥)

²nadwyżka i trzykartowy fit kierowy bardzo dobrej jakości

³retransfer

Otwierający ma znakomity fit i ogólnie piękną kartę i tak dojdzie zatem do rozgrywanej przezeń końcówki w kiery. W zawistuje najprawdopodobniej w atu – pasywnie i bezpiecznie. Rozgrywający utrzyma się w ręce, po czym powinien od razu wziąć się za wyrabianie kar – ściągnąć ♦A K i przebić na stole trzecią rundę tego koloru, oczywiście figurą atu. Przy podziale kar 3–3 albo 4–2 z drugą damą wyrobi sobie w nich dwie forty i będzie już miał gwarantowane 11 wziątek.

Jeżeli okaże się, że w karach była ♦D x x x, najlepiej będzie zagrać ze stołu treflem i poczekać na odpowiedź przeciwników. Przy podziale atutów 2–2 zawsze możliwe będzie wyrobienie w karach forty, wyrzucenie na nią z dziadka pika i przebicie w ręce trzeciej rundy trefli; rozgrywający zrobi wówczas nadróbkę. Podobnie stanie się przy kierach rozłożonych 3–1, gdy kara przyniosą dwie dodatkowe lewy (wyrzuci się na nie ze stołu dwie czarne karty). Przy rozkładach mniej korzystnych S będzie musiał zadowolić się swoim.

Zdecydowanym hegemonem protokołu rozdania będzie minimaksowe 450 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 5♥(NS), 11 lew; 450 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7(NS);

♦ – 9 (NS);

♥ – 11 (NS)

♠ – 6 (NS,WE!)

BA – 9(N!).